Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Οιμωγή - Αλεξανδρεύς


Οιμωγή

Γιατί, Λάζαρε, πιο δυνατά δεν εφώναζες;
Πες μου ήξερες τι μας περίμενε;
Κι η δική σου αγάπη πού ήτανε τότε;
Γιατί μέσα στο σπίτι δεν όρμαγες;
Για δεν τράβαγες κάτω να ρθουν τα σερβίτσια;
Μόνο χόρταινες με ψιχία και κόκκαλα!
Τι να σβήσει απ’ την κάψα μου το βρεγμένο σου δάχτυλο;
Πώς θ’ αντέξω αιώνια σε τούτη τη φλόγα;
Αν η αγάπη σε γέμισε, πώς μπορείς να με βλέπεις;

Αλεξανδρεύς

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συνηθίζουμε να φορτώνουμε στους άλλους ακόμα και τα λάθη μας. Να θεωρούμε ότι ήταν δική τους και μόνο ευθύνη, να μας αποτρέψουν από τις φαύλες πράξεις μας.
Ο Αλεξανδρεύς συνηθίζει να μας φέρνει προ των ευθυνών μας και να μας προβλματίζει δημιουργικά.
Καλλινίκη

Ανώνυμος είπε...

Καλά τα αγωνιώδη ερωτήματα. Ίσος και αυτός να μην γνώριζε και μοιρολατρικά να υπόμενε την πτωχεία και την καταφρόνηση. Αλλά και αν φώναζε, όχι μόνο δεν θα ακουγόταν, αλλά και τα ψιχία θα έχανε. Κάποια πράγματα είναι φαύλος κύκλος.
Η αγάπη του Χριστού θα την αντέξει την κόλαση των παιδιών του;
Άγγελος

Αριμαθαίος είπε...

Πραγματική οιμωγή σαν αυτή των αρχαίων τραγωδιών. Όμως και σήμερα παραμένει η ιδία. Καμία αλλαγή στην πορεία πλεύσεως της ζωής μας. Η ευδαιμονία είναι το κυρίαρχο. Δεν μας νοιάζει για τους άλλους. Ο καθένας κοιτά μόνο την αφεντιά του. Η οδύνη μετά τον θάνατο δεν έχει αξία αφού ο καθένας χαίρετε την παρούσα ηδονή! Ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να μετανοήσει όσα θαύματα κι’ αν δη στην ζωή του. Ζει μέσα σε θανατηφόρο ύπνο. Αυτή είναι μια πραγματικότητα. Αν δεν ενεργοποιηθεί η ελευθερία του ανθρώπου, δεν υπάρχει μετάνοια. Τα πάντα γίνονται με την ενέργεια του Θεού και την συνέργεια του ανθρώπου.
Θα μπορούσε να είναι αφυπνιστική η "οιμωγή" σας, σε όσους πιστούς δεν έχει επέλθει ο ψυχικός θάνατος, που είναι η άρση της Χάριτος του Θεού από την ψυχή.
Καλό Παράδεισο.

Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου είπε...

Δυνατή η εικόνα του ποιητή μέσα στη λιτότητα των γραμμών της.

Το σχόλιο του Αριμαθαίου με κάλυψε...

Στων κουφών και τυφλών την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα, μωρέ, κανείς δε θα καταλάβει το Χριστό του!

Καλά έκανε ο Λαζαρούλης και δε μίλαγε.

Αν μίλαγε εκτός από τα ψίχουλα, θα έτρωγε και το μπερντάχι το αξέχαστο...

Δυστυχώς υπάρχει αδυσώπητα σκληρός κάθε χορτάτος...

Ανώνυμος είπε...

Αλεξανδρέα έδωσες ξανά «ρέστα». Μπράβο.
Σαλογραία είσαι ωραία!

Χαράλαμπος Γερ.Στανίτσας είπε...

Ωραίο το ποίημα σου Αλεξανδρέα.
Θέτει πολλά ερωτήματα.
Ένα από αυτά : έχουμε το δικαίωμα να "ορμάμε" μέσα στο σπίτι του άλλου, στην συνείδησή του,στο μυαλό του ; Ως πού μπορούμε να ορμάμε ; Πρέπει να αρκούμαστε στην δική μας σωτηρία και όχι στων άλλων ; Αν όχι, τότε δεν έχει ευθύνη ο "Λάζαρος" για την μη διάδοση του λόγου του Θεού ; Γιατί τότε ο Θεός δικαιώνει τον "λάζαρο", που το μόνο που κάνει έιναι να δουλέυει για τον την δική του "υπόθεση" ;

Ανώνυμος είπε...

..Ποίημα που μοιάζει με νόμισμα που έχει δυο όψεις...
Ωραία τα ερωτήματα!
Ισως τελικά όλα να εξαρτώνται από το πως σκέπτεται κανείς για τον άλλον και πόσο αγαθές είναι οι προθέσεις του.Και ο Λάζαρος στηνπερίπτωση αυτή δεν είχε τίποτα και δεν διεκδικούσε τίποτα..ζούσε από τα ψύχουλα του πλουσίου και θα τολούσα να πω πως αυτή η θλίψη του είχε γίνει μια δευτέρα φύσις...ζούσε την εξαθλίωση με υπομονή.Ο Πλούσιος εξαρτούσε την ευτυχία του από τον πλούτο και ενω ΄του εδίδετο η ευκαιρία να συνειδητοποιήσει οτι δεν μπορει να ζει για τον εαυτόν του αλλά και για τον άλλον,αδιαφόρησε γιαυτόν και ΄εχασε το εισητήριο για τον παράδεισο.
Δεν πιστευω πως πρ΄επει να αδιαφορούμε για τον άλλον οχι μόνον με υλικά αγαθά αλλά και με έναν λόγο οχι να γίνουμε φορτικοί αλλά με αγάπη,με την προσευχή και να τον αφήνουμε με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού.
Η παραβολή μπορούσε να ΄χει αίσιο τέλος και για τους δύο αλλά μήπως ήθελε να τονίσει άλλα μεγέθη αρετής όπως το άνοιγμα και το δόσιμο της καρδιάς στους συνανθρώπους σε αντίθεση με την μη καλλιέργεια των παθών..πην

Ανώνυμος είπε...

Τα ερωτήματα δυνατά.
Το γράψιμο εξαιρετικό.

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό.
Θα επιθυμούσα να δω απάντηση στο τελευταίο ερώτημα.

Ανώνυμος είπε...

Αυτοί που είναι στον Παράδεισο δεν βλέπουν τους κολασμένους για να μην στενοχωρούνται.Το αντίθετο ισχύει για αυτούς που βρίσκονται στην κόλαση.Η Παραβολή του Πλουσίου και του Λαζάρου το δείχνει αυτό.
Τώρα αν ο φτωχός είχε αγάπη *ποιός είναι τέλειος για να ΄χει και την τέλεια αγάπη.Από την άλλη η υπομονή μορφή αγάπης είναι[[η αγάπη υπομένει..ΚΟΡΙΝΘ Α 13,1-8]] και από αυτή είχε άφθονη ο Λάζαρος.
Τα ερωτήματα που βάζει ο ποιητής είναι ανθρώπινα..στην κόλαση όμως ο καθένας έχει συνείδηση των πράξεών του και όχι των πράξεων των άλλων..πην