Η εορτή του Οσίου Ονουφρίου στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

Τήν Τετάρτην, 12ην / 25ην Ἰουνίου 2014, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου.

Ἡ ἑορτή αὐτή ἑωρτάσθη εἰς τήν Μονήν πρός τιμήν αὐτοῦ, τήν κειμένην εἰς τήν συμβολήν τῶν κοιλάδων Γεθσημανῆς-Ἰωσαφάτ καί Γκεχενώμ νοτίως καί ἔναντι τοῦ λόφου τῆς Ἁγίας Σιών, εἰς τήν περιοχήν, ἡ ὁποία εἶναι γνωστή ἀπό τῶν ἡμερῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς «ἀκελδαμά» –«ἀγρός τοῦ αἵματος», λόγῳ τοῦ ὅτι ἠγοράσθη διά τῶν τριάκοντα ἀργυρίων, τά ὁποῖα ἐπέστρεψε μεταμεληθείς ὁ Ἰούδας.

 Εἰς ταύτην τήν σήμερον γυναικείαν Ἱεράν Μονήν τοῦ Πατριαρχείου προεξῆρξεν τῆς ἑορτῆς καί πανηγύρεως ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου Γέροντος Ἀρχιγραμματέως, Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί Λύδδης κ. Δημητρίου, Γραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Εὐλογίου καί τοῦ διακόνου π. Μάρκου, τῶν παρεπιδημούντων ἱερέων ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, ψαλλόντων βυζαντινῷ τῷ ὕφει ἱεροψαλτῶν ἐξ Ἑλλάδος καί τοῦ πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐσεβίου, προσελθόντος καί μετέχοντος ἱκανοῦ ἀριθμοῦ πιστῶν, μοναχῶν, μοναζουσῶν, Ἱεροσολυμιτῶν ἐντοπίων καί προσκυνητῶν ἐκ διαφόρων Ὀρθοδόξων χωρῶν.

Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θ. Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ἑλληνιστί, ἔχοντα ὡς ἕπεται:

«Φῶς νοητόν καί οὐράνιον, ἔνδον λαβών ἐν καρδίᾳ σου, τῆς ἀκηράτου Τριάδος δοχεῖον ὤφθη,  Ὀνούφριε· καί νῦν μετά ἀγγέλων ἠρίθμησαι, κραυγάζων: Ἀλληλούϊα», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί.

Τῶν ὁσίων καί ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου τό καύχημα,  Ὀνούφριος ὁ Πατήρ ἡμῶν, συνεκάλεσεν ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ Μονῇ, ἵνα πανηγυρικῶς ἑορτάσωμεν τήν ἱεράν αὐτοῦ μνήμην.

Οὗτος ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν, ἀκούσας Ἠλιοῦ καί Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου τόν βίον, ἐξῆλθε τοῦ κοινοβίου καί τήν ἔρημον ᾤκησεν ἐπί ἐξήκοντα ἔτη, ἄνθρωπον μή ἑωρακώς τό σύνολον», ὡς μαρτυρεῖ ὁ Συναξαριστής αὐτοῦ.

Ὁ προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, τῶν ὁποίων μιμητής ἐγένετο ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, διακρίνονται τόσον διά τήν δύναμιν τῆς πίστεώς των εἰς τόν Θεόν, ἁπλοῖ ὄντες, ὅσον καί διά τόν ἔνθεον ἀσκητικόν ζῆλον αὐτῶν. Οὗτοι ἀνεδείχθησαν δοχεῖα τοῦ νοητοῦ καί οὐρανίου φωτός, δηλονότι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τοιοῦτον δοχεῖον τοῦ νοητοῦ καί οὐρανίου φωτός, τοῦ φωτός τοῦ Χριστοῦ, ἀνεδείχθη καί ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος, ὁ ὁποῖος «ἐζήτησε τοῦ θεωρεῖν τοῦ Κυρίου τήν τερπνότητα, καί μόνος αὐτῷ μόνῳ προσομιλεῖν ἐπεπόθησεν», ὡς λέγει ὁ μελῳδός αὐτοῦ: «ὅθεν κόσμον κατέλιπες, φυγαδεύων καί διαιτώμενος ἐν ἐρήμοις καί ὄρεσι καί τόν Χριστον ἐνδεδυμένος, χιτῶνος οὐκ ἐφρόντιζες, τῆς ἀφθαρσίας χιτῶνα σεαυτῷ ἐμπορευόμενος, μεθ’ οὗ εἰσῆλθες εἰς τόν οὐράνιον νυμφῶνα, αἰωνίως ἀγαλλόμενος, Ὀνούφριε Ὅσιε».

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος κατέλιπε τόν κόσμον καί κατέφυγεν εἰς τήν ἔρημον, ὑπακούων εἰς τούς λόγους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, λέγοντος: «Ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην Αὐτοῦ», (Ματθ. 6,33). Τοῦτο δέ ἐποίησεν ὁ Ἅγιος Ὀνούφριος, γνωρίζων ἐκ στόματος τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ ὅτι «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ», (Πράξ. 14,22). Καί τοῦτο, διότι, ὡς διδάσκει ὁ θεῖος Παῦλος: «οὐ γάρ ἐστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ», (Ρωμ. 14,17).

Ἄς ἀκούσωμεν τί λέγει ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας περί τούτου, δηλονότι τοῦ τρόπου κληρονομίας τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας Βασιλείας κληρονόμος ἐγένετο καί ὁ τιμώμενος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος: «Πάτερ θεόφρον Ὀνούφριε, τόν παγετόν τῆς νυκτός, καί ἡμέρας τόν καύσωνα, ἐλπίδι Ὅσιε, τῶν μελλόντων ὑπέμεινας τά ἐπί τῆς σου μέλη νεκρώσας γάρ, τῆς οὐρανίου ζωῆς ἐπέτυχες, ἔνδον γενόμενος, τῆς παστάδος Ἅγιε πειρχαρῶς, κάλλος τό ἀμήχανον ὁρῶν τοῦ Κτίστου σου». 

Σύμφωνα με τόν ὑμνῳδόν, ὁ Ἅγιος Ὀνούφριος ὑπέμεινε καί ὑπέφερε κάθε δοκιμασίαν, παραμένων σταθερᾶ προσανατολισμένος εἰς τήν ἔλευσιν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, κατά τήν προτροπήν τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγοντος: «ἐπιμένετε τῇ πίστει τεθεμελιωμένοι καί ἑδραῖοι καί μή μετακινούμενοι ἀπό τῆς ἐλπίδος τοῦ Εὐαγγελίου», (Κολ. 1,23). Καί τοῦτο, διότι ἡ πίστις εἶναι «ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων», (Ἑβρ. 11,1).

Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ καί γεραίρει τήν μνήμην τῶν φίλων τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι τῶν ἁγίων αὐτῆς, διά νά θεωρῶμεν δι’ αὐτῶν αὐτόν τοῦτον τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καλοῦντα ἡμᾶς νά νεκρώσωμεν τά ἐπί γῆς ἡμῶν μέλη, δηλαδή νά δαμάσωμεν τά πάθη τῆς σαρκός, ὡς ἔπραξε τοῦτο ὁ Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, ἵνα οὕτως δυνηθῶμεν νά γίνωμεν καί ἡμεῖς ἄξιοι τῆς θεωρίας τοῦ «ἀμηχάνου κάλλους», τουτέστιν τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Νά γίνωμεν, μέ ἄλλα λόγια, μέτοχοι τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, μέτοχοι ζωῆς αἰωνίου.

Δεηθῶμεν διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «τῶν μοναστῶν τά πλήθη, τόν καθηγητήν σέ τιμῶμεν, Ὀνούφριε. Διά σοῦ γάρ τήν τρίβον τήν ὄντως εὐθεῖαν πορεύεσθαι ἔγνωμεν. Μακάριος εἶ τῷ Χριστῷ δουλεύσας καί ἐχθροῦ θριαμβεύσας τήν δύναμιν, ἀγγέλων συνόμιλε, ὁσίων συμμέτοχε καί δικαίων· μεθ’ ὧν πρέσβευε τῷ Κυρίῳ ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν», Ἀμήν.

Ἅμα τῇ ἀπολύσει ἔλαβε χώραν λιτανεία πρός τούς τάφους τῶν κεκοιμημένων κτιτόρων τῆς Μονῆς καί ἐψάλη Τρισάγιον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν αὐτῶν ὡς καί τῆς ψυχῆς τῆς ἐνταῦθα κειμένης πρό ἔτους ἀποβιωσάσης μοναχῆς τῆς Μονῆς ἀδελφῆς Σεραφείμας, ἀνεγνώσθη δέ καί ἡ εὐχή εὐλογίας τῶν προϊόντων τῆς συκῆς.

Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἡ καθηγουμένη, ἡ καλῶς διατηροῦσα τήν Μονήν, ὁσιωτάτη μοναχή Παϊσία, ἐδεξιώθη φιλοφρόνως πάντας εἰς τό ἡγουμενεῖον.

 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας.