Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

«Μέ ὁδηγό τα κοράκια» - π. . Βασιλείου Μπακογιάννη


«Μέ ὁδηγό τα κοράκια»

Ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Γνωστό πώς τά κοράκια ἔχουν ἀδυναμία στά  ψοφίμια, στά πτώματα,  καί  ὁ λαός μας, ἔχοντας αὐτό ὑπόψη του, λέει  «μέ ὁδηγό τά κοράκια, φθάνεις στά ψοφίμια». Πολλές οἱ «ἐφαρμογές»   αὐτῆς τῆς παροιμίας. Πρωτίστως ἔχει «ἐφαρμογή» στόν ἑαυτό μας·  ὅταν στή ζωή μας ἔχουμε ὡς ὁδηγό τά  ἔνστικτά μας, τά πάθη μας,  τότε  ἀναγκαστικά  ὁδηγούμαστε στά «ψοφίμια», σέ (πνευματικό) νεκροταφεῖο. 
       Λοιπόν. Καί ὁ ἄνθρωπος καί τό ζῶο ἔχουν τά ἴδια  (σωματικά)  ἔνστικτα:  Πεῖνα, δῖψα, ὕπνο, γενετήσιο,   καί γιά τόν ἴδιο σκοπό: Γιά τήν ἐπιβίωσή τους,  καί γιά τή διαιώνιση τοῦ εἴδους τους.  Μέ τό ἔνστικτο  τῆς πεῖνας   ὠθοῦνται στή λήψη τῆς τροφῆς, καί τρώγοντας ἐπιβιώνουν·   τρῶνε γιά νά ζοῦνε, καί ὄχι ζοῦνε γιά νά τρῶνε. Τό ἴδιο ἰσχύει καί μέ τό ἔνστικτο τῆς δίψας· ὠθοῦνται στήν πόση νεροῦ,  καί πίνοντας,  ἐπιβιώνουν·   πίνουν ,  γιά νά ζοῦνε, καί ὄχι ζοῦνε γιά νά πίνουν. 
Τό ἴδιο ἰσχύει καί μέ τό ἔνστικτο τοῦ ὕπνου· κοιμοῦνται γιά νά ζοῦνε, καί ὄχι ζοῦνε γιά νά κοιμοῦνται. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τό γενετήσιο ἔνστικτο· τά ζῶα «συνουσιάζονται» πρός διαιώνιση τοῦ  εἴδου  τους· δέν ζοῦνε γιά νά «συνουσιάζονται». Γιά τόν ἴδιο  σκοπό δόθηκε  (ἀρχικά) τό ἔνστικτο αὐτό καί στόν ἄνθρωπο, δηλαδή  πρός διαιώνιση τοῦ εἴδους του, πρός ἀναπαραγωγή, πρός  γένεση   ἐξ οὗ καί «γενετήσιο». «Φύσει ἐν ἡμῖν ἡ σπορὰ διὰ τὴν τεκνογονίαν» (Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Λόγος 26:Β:41).
     Ὅμως, ἀνάμεσα στό ζῶο καί στόν ἄνθρωπο ὑπάρχει μιά οὐσιαστική διαφορά, πού κάνει τό ζῶο, ζῶο, καί τόν ἄνθρωπο, ἄνθρωπο. Τά ἔνστικτα στό ζῶο  εἶναι ἀνεξέλεγκτα, γιατί  τό ζῶο δέν ἔχει βούληση, ἐπιλογή. Π.χ.,  τοῦ ἔρχεται ἡ ἐπιθυμία γιά «συνουσία», θά τρέξει ἀμέσως χωρίς «σκέψη», ἐδῶ καί τώρα,  πρός ἱκανοποίησή της. Ἀντίθετα, τά  ἔνστικτα στόν ἄνθρωπο εἶναι ὑπό τόν ἔλεγχο τῆς λογικῆς του.  Γιά νά «κινηθοῦν», περιμένουν   «ἐντολή» ἀπό τόν ἀνώτερο, ἀπό τόν  νοῦ , «αὐτοκράτορα τῶν παθῶν» (Α΄Μακ. 1:7).
        Ἐπειδή,  ἡ ἱκανοποίηση τῶν ἐνστίκτων, προπαντός τῶν κατωτέρων, εἶναι συνυφασμένη μέ τήν ἡδονή, γι’ αὐτό καί  ὁ (ἀδύνατος) ἄνθρωπος  ἀδυνατεῖ νά ἀντισταθεῖ στά ἐνστικτά του.   Πῶς νά εἰπεῖ «ὄχι» σέ κάτι  πού τόν εὐχαριστεῖ;!    Μέ ἀποτέλεσμα,  ἡ λογική του νά κατευθύνεται  ἀπό τό ἔνστικτο ἤ καλύτερα ἀπό τήν ἡδονή, πού ἀπορρέει ἀπό τό ἔνστικτο.  «Ἀπόψε θά βγεῖς ἔξω μέχρι τίς δώδεκα καί θά πιεῖς ἕνα ποτήρι κρασί», εἶπε ἡ γυναίκα στόν ἄνδρα της, πού ἦταν  κρασοπότης.    Ὁ ἄνδρας της, ὄντας στήν ταβέρνα, καθώς πλησίαζε  ἡ δωδεκάτη,  «ψαχνόταν»: «Βρέ τί μοῦ εἶπε αὐτή ἡ γυναίκα;  Νά πιῶ ἕνα ποτῆρι κρασί καί νά γυρίσω στίς δώδεκα, ἤ νά πιῶ δώδεκα ποτήρια, καί νά γυρίσω στίς μία; Μά ἡ γυναίκα μου εἶναι καλή.  Σίγουρα μοῦ εἶπε,  νά πιῶ δώδεκα ποτήρια καί νά γυρίσω στίς μία». Καί γύρισε    κατά τίς  τρεῖς τά ξημερώματα,  ὄντας μεθυσμένος.  Τό ρολόϊ τοῦ τοίχου «χτύπησε»  τρεῖς φορές. «Τό ξέρουμε πώς ἡ ὥρα εἶναι μία.  Εἶναι ἀνάγκη νά μᾶς τό εἰπεῖς τρεῖς   φορές;!», εἶπε  ἐν ἀγανακτήσει στό ρολόι!
  Ἡ λογική  τοῦ κρασοπότη ἦταν κατευθυνόμενη. Ἔγινε  ἕνα μέ  τό πάθος. Ἐνῶ, δηλαδή,   θά ἔπρεπε,   μέ βάση τή λογική, τό πάθος  νά ἀκολουθήσει τή λογική (γι’αὐτό ἄλλωστε δόθηκε ἡ λογική), ὅμως  συνέβη  τό ἀντίθετο. Ἡ  λογική ἀκολούθησε  τό πάθος. Τό ἴδιο  συμβαίνει καί μέ αὐτόν πού ἔχει  ὑποδουλωθεῖ λ.χ. στό  πάθος τῆς μοιχείας. Ἡ λογική του  εἶναι κατευθυνόμενη ἀπό τά κατώτερα ἔνστικτα. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ αὐτόν πού ἔχει ὑποδουλωθεῖ  στό πάθος (στή διαστροφή) τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἡ λογική του  εἶναι κατευθυνόμενη ἀπό  τή διαστροφή τῶν ἐνστίκτων του.  Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ  αὐτόν πού ἔχει ὑποδουλωθεῖ  σέ  πάθος  ψυχικό. Π.χ. οἱ  ἀρχιερεῖς καί οἱ φαρισαῖοι εἶχαν  φθόνο γιά τόν Χριστό, καί ἡ λογική τους  ἀκολούθησε τόν φθόνο.  Καί μέ ὁδηγό τόν φθόνο, ὁδήγησαν τόν Χριστό στή σταύρωση.  «Ἤδει γάρ (ὁ Πιλάτος)  ὅτι διά φθόνον παρέδωκαν αὐτόν», σημειώνει μέ νόημα ὁ Ματθαῖος. (27:18). Οἱ διαφωνίες, οἱ συγκρούσεις καί τά σχετικά πού γίνονται μεταξύ τῶν ἀνθρώπων,  δέν προέρχονται ἀπό τή λογική αὐτή καθ’ ἑαυτή,  ἀλλά ἀπό τά πάθη,  ἀπό τά  συμφέροντα, ἀπό τίς ἡδονές πού θίγονται. 
  Ἕνας   τέτοιος  ἄνθρωπος, ὑπόδουλος τῶν παθῶν, εἶναι φυσικό, ὅπως λέει  καί   ἡ   Dr. Candace Pert,   νά κάνει στή ζωή τους λάθος ἐπιλογές· νά μήν ἐπιλέγει  τήν ἀλήθεια, ἀλλά  αὐτό πού τόν συμφέρει, πού   ἱκανοποιεῖ τό πάθος,  πού τοῦ προκαλεῖ ἡδονή.  Καί ὅταν  ἐπίσης  συζητεῖ,  νά μήν   λέει τήν ἀλήθεια (ὁποιοσδήποτε καί ἄν εἶναι αὐτός),  ἀλλά νά λέει  αὐτό πού τόν συμφέρει, ἐκτός ἄν ἡ ἀλήθεια ταυτίζεται μέ τό συμφέρον.
      Ὁ Κύριος προειδοποιεῖ: «Πρόσεξε τόν ἑαυτό σου μήπως μέσα σου σκεφθεῖς κάτι τό ἐφάμαρτο» (Δευτ. 15: 9). Ὅσοι  ἔχουν φόβο Θεοῦ,  ἀκοῦνε τόν Θεό.   Προσέχουν  μήπως παρασυρθοῦν ἀπό τήν ἡδονή τῶν  ποικίλων τους παθῶν, καί ἁμαρτήσουν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Καί μόλις ἀντιληφθοῦν  κάποια παρεκτροπή, ἁρπάζουν τό μαχαίρι καί κατασφάζουν τά «κοράκια».   Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὁ Πενταπόλεως, ὄντας  Διευθυντής τῆς Ριζαρείου Σχολῆς,  ὅταν κάποιοι  μαθητές ἁρπάχθηκαν στά χέρια,  ἀπό τόν «φόβο» του, μήπως τιμωρώντας τούς μαθητες,  ἱκανοποιήσει κάποιο δικό του,  κρυμένο πάθος, τιμώρησε τόν ἑαυτόν του, μένοντας  τρεῖς μέρες  νηστικός. Καί ἔτσι, ἀντιστεκόμενος στά πάθη του,  ἔγινε ἐπίγειος ἄγγελος. Ἐνῶ ἄλλοι,  «μέ  ὁδηγό τά κοράκια φθάνουν στά ψοφίμια».

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτή είναι η πραγματικότητα της καρδιάς που ρέπει προς την ηδονή και την αμαρτία χωρίς αντηρίδες αντίστασης.

Ανώνυμος είπε...

Τα κοράκια είναι συνηθισμένα στην σαπίλα ο άνθρωπος όμως γιατί να έχει καταντήσει έτσι. Και λέγοντας άνθρωπος βάζω πρώτο και καλύτερο εμένα τον ελεεινό. Και ενώ το λέω δεν μπορώ να πάω αντίθετα και όλο την πατάω την πεπονόφλουδα της αμαρτίας.

Ανώνυμος είπε...

Πάντα βλέπει καθένας τις αμαρτίες του άλλου ενώ θα έπρεπε να βλέπει ο καθένας μας τα δικά του αμαρτήματα και τις δικές του αδυναμίες. Είναι επίπονο να γνωρίσεις και να διορθώσεις τον εαυτό σου. αυτό είναι το ελάττωμά μας.

Ανώνυμος είπε...

Για άλλη μια φορά λέω ένα ταπεινό ευχαριστώ στον π. Βασίλειο για την πνευματική τροφοδοσία και δια του διαδικτύου.
Χρήστος Β.

Ανώνυμος είπε...

Ίσως κάποιες λέξεις να είναι περιττές!!!! εκτός αν ο Πατήρ Βασίλειος είναι....ΆΝΕΤΟΣ!!!!

Ανώνυμος είπε...

10.29
Το κειμενο ειναι κατανοητο χωρις υπαινιγμους που να θιγουν την αληθεια.Ερχου στην Εκκλησια.Νηστευσε,εξομολογησου,και παλι και εν καιρω αφου θελεις να απαλλαγεις εαν πιστευεις ο Θεοςθα κανει το παν για σενα.Το προβλημα ειναι που δεν θελουν την εκκλησια και αυτο επειδη θελουν να ακολουθησουν τις αδυναμιες τους και δειχνουν με αυτο πως δεν εχουν αναγκη Τον Θεο.Και αν στο Θεο ανηκει η Δυναμη, δεν το πιστευουν,ουτε κατενοησαν εφοσον δεν ακουσαν η και αν ακουσαν το πεταξαν στο χωμα.,οποτε η Χαρις Του Θεου μενει ανενεργητη.
Και φυσικα η Εκκλησια διαθετει βιουμενη γνωση θειων καταστασεων,απο την διατυπωση Του Λογου Του Θεου απο ποιμενες και διδασκαλους και απο μοναχους.Ο λαος εχει εμπειριες απο θαυματα κυριως.
Αλλα το κυριοτερο προβλημα κατα την φτωχη μου αποψη ειναι πως κατοικουμε στις πολεις και οι συναξεις μας ειναι διευθαρμενες και ετσι βλαπτουμε τον εαυτο μας επειδη κ δεν εχουμε το κουραγιο να πουμε ΟΧΙ! Υπαρχουν πολλοι λογοι που δεν μπορουμε να απαριθμησουμε, οσον αφορα τας επιθυμιας κ ισως να ηταν ενα καινουργιο μαθημα σε αλλη αναρτηση,Διοτι η κακη συνηθεια τον κανει τον καθενα να εκπιπτει.Το να κατηγορουμε βεβαια τους εαυτους μας ,ειναι και αυτο μερος της σωτηριας μας ..
Μα ολοι απο τα ιδια και παρομοια πασχουμε καθημερινα.
Οταν ομως ακουω τα λογια των Προφητων,αυτα που λεγει Ο Κυριος
''Αν ....ομωςκανουν ολα τα π ο ν η ρ α εναντι-ον Μου,ωστε να μην ακουνε την Φω-νη Μου,θα μετανοησω [ποιος Ο Θεος]για τα αγαθα που ειπα πως θα κανω σε αυτουςΙερ 18,-7-10]...
Η το αλλο,αυτο που ειπε ο Θεος στον Μωυσεα για καρποφορια,για βροχη,για χωρτασμο ,για ευλογιακλπ,εαν ομως δεν υπακουσετε....αν διαλυσετε τη συμφωνια μας,τοτε κι εγω θα κανω το ιδιο,τοτε θα σπερνετε κ τους κοπους σας θα τους τρωνε οι εχθροι σας κ θα κανω τις πολεις σας ερημες κ θα ερημωσω τα αγια σας κ θα παραδοθειτε στα χερια των εχθρων σας κ θα κανω τον ουρανο να στεγνωσει κλπ.και ενωδειχνει πως παιδαγωγει με τον φοβο κ την τραγωδια στη συνεχεια για να κυοφορηθει πνευμα σωτηριας απο τους θελοντας σωθηναι,δεν καταλαβαμε οτι αμαρτανουμε στην αγαθοτητα Του,γιατι λεει ''σας καλεσα κ δεν υπακουσατε,μιλησα κ παρακουσατε και κανατε το κ α κ ο απεναντι Μου...Ησ 65,12].
Οποτε ερχονται κακοπροαιρετα κ σου λενε ''εγω δεν συμφωνω''..εαν λοιπον δεν ειναι σκληρο να γινεις νεκρος ενω ζεις,ζησε λοιπον με τις καρδιας σου τα φρονηματα κ μη προσπαθεις εστω να κανεις μια κινηση να πας σε καποιον πνευματικο,να πεις αυτα που φρονεις,αυτα που σου ερχονται στο νου εκεινη τη στιγμη,τις αδυναμιες κ ελλειψεις,τελος παντων,τις επαναλαμβανομενες αμαρτιες...πως θελεις τοτε να σηκωθεις! Το ακρον αοτον της κακιας ,ειναι οχι μονον να αμαρτανει κανεις,αλλα κ να επαινει αυτους που αμαρτανουν,,,,,τοτε αποστερεισαι απο τη θεραπεια της μετανοιας!

Ανώνυμος είπε...

Απλός και κατανοητός λόγος από ένας σπουδαίο κληρικό και καταξιωμένο συγγραφέα.
Όχι εκεί που τρέχουν τα κοράκια αλλά εκεί που μπορεί το Πνεύμα το Άγιο να αναπαυθεί σε καρδιές καθαρές.

Ανώνυμος είπε...

Γέμισε κοράκια παντού. δεν κάνει πλέον σε κανένα αίσθηση. Τα συνηθίσαμε όλοι μας στις εκκλησιές και στα σπίτια μας …..

Ανώνυμος είπε...

Έχω διαβάσει πολλά σας βιβλία και σας θεωρώ σπουδαίο εκκλησιαστικό συγγραφέα. Το πρώτο που διάβασα και με ενθουσίασε ήταν το Μετά Θάνατον. Τώρα σας απολαμβάνω και από τα θεσπέσια άρθρα σας.
Σπύρος Βασιλείου, Μόντρεαλ