Κύριε , κάνε με συνετό αλλά όχι πληκτικό...

 ΣΤΟ ΓΑΛΛΟΦΩΝΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ­ΠΟΛΗΣ «PRESENCE» (δηλαδή «ΠΑ­ΡΟΥΣΙΑ») διαβάσαμε με συγκίνηση την επιστολή του γέροντα ιερέα π. Αλοϋσίου Γιανίτο, ο οποίος εφέτος γιόρτασε την 70ή επέτειο της ιερατι­κής χειροτονίας του και την 97η επέ­τειο των γενεθλίων του. Πρόκειται πραγματικά για μια πολύ πρωτότυπη επιστολή, η οποία μπορεί να γίνει πο­λύτιμο δίδαγμα για πολλούς. Ακριβώς για τον διδακτικό αυτό χαρακτήρα με­ταφράζουμε και στην παρούσα στήλη μια ουσιαστική παράγραφο της επι­στολής:

«Έχω ένα φίλο, συνομήλικό μου, ο οποίος αρνείται ότι είναι γέροντας, και δεν θέλει να τον αποκαλούν με αυτό τον τίτλο, και ο ίδιος δίνει την εξήγηση: "δεν είμαι γέροντας· είμαι απλά μεγάλος στην ηλικία". Αυτός λοιπόν ο φίλος μου είναι ευχαριστη­μένος, γιατί είναι μεγάλος στην ηλι­κία, αλλά όχι γέροντας· εγώ είμαι γέ­ροντας, και χαίρομαι και καυχιέμαι γιατί είμαι γέροντας. Άρχισα να αγα­πώ τα γεράματα από τότε που ήμουν νέος, σε ηλικία δεκαπέντε ετών. Κα­τά τις θερινές διακοπές διάβασα ένα φιλοσοφικό κείμενο του Μάρκου Τούλλιου Κικέρωνα για τα γεράματα.

Από το μικρό εκείνο τεύχος διατηρώ ακόμα στη μνήμη μου μερικές φρά­σεις, τις οποίες ο Κικέρωνας έβαζε στο στόμα του γέροντα Κάτωνα: "Στους γέροντες βρίσκεται η λογική, η σύνεση και η σοφία", θυμούμαι και μια άλλη φράση εναντίον εκείνων που υποστηρίζουν ότι στα γεράματα ο άν­θρωπος χάνει τη μνήμη του. Ο Κάτω­ν υποστήριζε ότι στους γέροντες ελαττώνεται η μνήμη, μονάχα όταν δεν την εξασκούν. Ο Κικέρωνας απο­ρούσε επίσης γιατί ο Κάτων εργαζόταν πολύ και στα γεράματά του, και τον παρομοίαζε με τον γεωργό, ο οποίος φυτεύει δέντρα, παρόλο που γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να γευτεί τους καρπούς αυτών των δέντρων...

Το μπαστούνι εί­ναι η τύχη, η χα­ρά, η σωτηρία των γερόντων. Το δικό μου το μπαστούνι είναι ο φίλος μου και ο μάρτυράς μου για τα ευτυχισμένα μου γερά­ματα και για τη χα­ρά μου να είμαι γέροντας.

Στην ηλικία μου δεν χρειάζομαι πολ­λά για να είμαι ευ­τυχισμένος. Μου φτάνει ένα κομμά­τι ξύλο, το οποίο γίνεται το τρίτο πό­δι μου. Αγαπώ πο­λύ το μπαστούνι μου, γιατί αυτό μου επιτρέπει να ζω, να περπατώ, να είμαι δραστή­ριος, να μπορώ να χρησιμοποιώ και το άλλα δύο πόδια μου. Κινώντας, βή­μα βήμα,το μπα­στούνι μου, κάθε μέρα βαδίζω αρ­γά, αλλά σταθερά, χαίρομαι και απο­λαμβάνω τη ζωή μου· με το μπαστού­νι μακραίνει η ζωή μου... Ανακάλυψα ότι στα γεράματα πρέπει να ξέρει κανείς να ζει, να δημιουργεί πάντοτε νέ­ες αιτίες και νέα ενδιαφέροντα στη ζωή του. Το μπαστούνι με βοηθά να αναζητώ, να ανακαλύπτω, να δημιουργώ νέα κίνητρα για τη ζωή μου, ευχάριστα και χρήσιμα και για μένα και για τους ανθρώπους γύρω μου... Η ζωή μας είναι σύντομη, αλλά κάθε μέρα που περνά πρέπει να την ξυ­πνούμε και να την προεκτείνουμε, ανακαλύπτοντας και δημιουργώντας νέα κίνητρα ζωής».

 (Εφημερίδα "Καθολική",
αριθμ. φύλλου 215 , Σάββατο 30 Δεκ 2017 , σελ.2)

Από το Ενοριακό info