Παρασκευή 11 Μαΐου 2018

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΠΑΝΑΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗΣ ΑΠΑΡΧΕΣ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΟΡΥΦΩΣΗ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ


ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ
ΜΑΡΤΥΡΙΑ  ΚΑΙ  ΔΙΑΚΟΝΙΑ  ΠΑΝΑΘΡΩΠΙΝΗΣ  ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗΣ
ΑΠΑΡΧΕΣ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΟΡΥΦΩΣΗ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

          Πασχαλινό δώρο από συγγενικό πρόσωπο της αντίπερα όχθης, βιβλίο θαυμάσιο : «Βαρθολομαίος, Αποστολή και Όραμα». Δια χειρός του Ιερολογιότατου Αρχιδιάκονου του Οικουμενικού Θρόνου π. Ιωάννη Χρυσαυγή, εγκρατούς θεολόγου, και όχι μόνο. Πραγματεία εμπεριστατωμένη, και αναφορά διεισδυτική στις ιστορικές πρωτοβουλίες της Ορθοδοξίας των χρόνων μας, με προσεκτική ανάδειξη της χρυσής αλυσίδας των μορφών που την άνοιξαν αποφασιστικά στο καίριο τόλμημα, το Παύλειο «αληθεύοντες εν αγάπη»-Αθηναγόρας, Μελίτων, Δημήτριος, Βαρθολομαίος.
       Όλα αυτά στη διαδρομή τρυφερής βιογραφικής δοκιμής,  της σταυρικής δυναμικής και του πολύπλευρου έργου του σημερινού πρωτοστάτη της εν κεφαλίδι επιταγής του Χριστού. Βιβλίο ειρήνης, γαλήνης, ελπίδας, άλλος λόγος, για όσους προσεγγίζουν «καθαρή τη καρδία», κατά το μακαρισμό, το διαχρονικά ενεργούμενο χρέος του  Οικουμενικού Πατριαρχείου ! Κλητού από το Θεό να επαληθεύει σταθερά, «σαν μια άλλη σταγόνα μέσα σε ένα μουσουλμανικό ωκεανό», έξι αιώνες σχεδόν, τη διαβεβαίωση  του ουρανού : «Αρκεί σοι η χάρις μου. Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται»-2Κορ.12,9.
       Πρώτα όμως δυο όχι άσχετες εκμυστηρεύσεις.


1.      «Από την ανηφοριά της αγάπης»
 
        Η πνευματική συμπόρευση με τους ανοιχτούς ορίζοντες του μακαριστού Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, ίσως και λόγω προσφύγων από Κωνσταντινούπολη γονιών, ρίζωσε μέσα μου πολύ νωρίς. «Ο Αθηναγόρας εκφράζει στο παρόν το ασκητικό ιδεώδες της κοινοβιακής Ορθοδοξίας, το οποίο και συνθέτει με τη βαθιά συναίσθηση της συγκαιρινής οικουμενικής αποστολής του θρόνου του. Είναι η καρδιά της μεγάλης αγάπης, και έχει κινηθεί από τούτη την ώρα εκατό χρόνια εμπρός από την εποχή μας, εκεί στοχάζεται, προς τα εκεί στοχεύει». Αυτά άκουσα από λόγια εγγύς του φωνή -Δ. Τσάκωνας, Μάιος 1958-και τα κράτησα.
      Μετά έμαθα ότι: Όταν τα ιταλικά πολεμικά έπιασαν να κανονιοβολούν την Κέρκυρα -1923- ο Μητροπολίτης αυτής -Αθηναγόρας- μπήκε σε μια βάρκα, και, «υπό τη σκιά των οβίδων τους», για να παραλλάξω το του Λεωνίδα, έσπευσε στον Ιταλό ναύαρχο και προέβη σε διάβημα. Και ότι: Ως Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής, 1930-1948, ειρήνεψε τις εκεί ελληνικές κοινότητες, που ήταν διχασμένες από πάθη «μωρίας» πολιτικής-το σαράκι της φυλής.
      Αμφότερα, συν το χάρισμα να αναστρέφεται και να συζητεί με όση την απλότητα και
καλοσύνη με ένα μικρό παιδί, και με ένα μεγάλο ηγέτη-Ρούσβελτ, Τρούμαν-χωρίς να κοιτάει το ρολόι ! Αλλά και, να είναι παρών πρώτος στην Ορθρινή Ακολουθία, λειτούργησαν μέσα μου ως στοιχεία μεγάλης  καρδιάς, έτοιμης να διακινδυνεύσει σταυρικά από την κορυφαία θέση, όπου τον έστησε ο Θεός -1948- το Γολγοθά του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικού Πατριάρχου.
      Και όπου πρώτη καλή δοκιμή περί αυτού στάθηκαν, οι πέτρες στα τζάμια του Γραφείου του, και η χειροβομβίδα στο προαύλιο του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου  κατά τους μανικούς ανθελληνικούς βανδαλισμούς του τουρκικού όχλου-1955. Σε λίγο και, οι εκ του ασφαλούς «πέτρες» γνωστών «Ζηλωτών» του Ελλαδικού εκκλησιαστικού επαρχιωτισμού ! «Έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι»-«Πόλεμοι απ’ έξω, φοβίες από μέσα»-2Κορ.7,6.
     Κι εκείνος να στέκει στο Γολγοθά του ορθός ! Και να ευλογείται από το  Θεό να παραμερίσει τον ογκόλιθο της έχθρας εννιακοσίων χρόνων Ρωμαιοκαθολικής Δύσης και Ορθόδοξης Ανατολής.  Να κλείσει στη μεγάλη και πάντα ανοιχτή  αγκαλιά της αγάπης του το δυτικό της οξείας πίκρας και σκληρής δοκιμασίας αδελφό-Πάπα Παύλο 6ο–και να ανταλλάξει μαζί του ειρήνης ασπασμό. Να σταθούν οι δυο πλάι-πλάι κατενώπιον Θεού σε εδάφη αγιασμένα από το Αίμα του Χριστού, και να απαγγείλουν με μια φωνή την Κυριακή Προσευχή - «Πάτερ ημών  άφες ημίν τα οφειλήματα ημών…» -Ιεροσόλυμα 5 Ιανουαρίου 1964. Και την επόμενη χρονιά -1965- να άρουν αμοιβαίως την ίδια στιγμή τα Αναθέματα του 1054 Ρώμης-Κωνσταντινούπολης, και να εγκαινιάσουν πορεία αδελφικής καταλλαγής ! 
       Αιφνιδιάζεται ο Ελλαδικός εκκλησιαστικός χώρος, είναι τότε αλλού, τον απασχολεί το … «μεταθετό», για το οποίο απειλεί σεισμό σαν του Αγαδίρ, αν η Πολιτεία του το αρνηθεί ! Λίγο
πιο νωρίς -1960- έχει διασπαστεί η πανίσχυρη «Ζωή». Και, «απελεύθερες» δυνάμεις αυτής … έχουν ανακαλύψει  «δυτικότροπα» τα ως τότε θεολογικά! «Κι ένα πρωί είχαμε κινήσει, με μάτια που τα φλόγιζε η χαρά», και την περιβόητη «στροφή στην Ορθοδοξία» είχαμε αρχίσει. Που δεν άργησε να φανεί, ότι τελικά δεν ήταν τίποτε πιο πολύ από μια … «Αντί- Δύση» φωναχτή εν πολλοίς! Με πλούσια συγκομιδή από συσπειρώσεις … «αυθεντικής Ορθοδοξίας», και Γέροντες και Γεροντικά «ασφαλισμένα» με … «αλάθητα» ατομικά !
      Ιούλιος 1972, ο Θεός μεταθέτει τον Αθηναγόρα στο δικό του κόσμο. Δυο μήνες μετά,  δημοσιεύει η «Ανάπλαση» -Δ/ντής Κ. Κούρκουλας, φ.207- ταπεινό εξόδιο ασπασμό μου με τον ανωτέρω τίτλο. «Ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας», έχω λάβει και διαβάζω εκτενή επιστολή λίαν επικριτική. Από πρόσωπο όχι τυχαίο, σεβαστό, ευσεβές,  αγαπητό, επί πλέον και ευεργέτη μου με κυρίαρχο μοτίβο το εξής : «Αθανάσιε, κι εσύ ; Γι αυτόν τον έτσι κι έτσι, κι αλλιώς, και τούτο και κείνο» ! Χολή, πολλή χολή, ακριβώς ίδια με την πρόσφατη.  

2.      «Στρατηγική Οικουμενικής Αδελφοσύνης».

       Πρώτα χρόνια της Πατριαρχίας του νυν Οικουμενικού κ. Βαρθολομαίου. Είναι να εκδοθεί τόμος τιμητικός για τα τριάντα χρόνια Αρχιερατείας του μακαριστού πια Ιερόθεου Τσαντίλη στη Μητρόπολη Ύδρας, Σπετσών, Αιγίνης … Ως πάνω από δεκαετία στενός συνεργάτης του από τη θέση του Διευθυντή Γυμνασίου-Λυκείου-παράρτημα-Σπετσών, και όχι λίγο αγαπητός, ετοιμάζω και παραδίδω στον υπεύθυνο Αρχιμανδρίτη -νυν Μητροπολίτη αλλού- ως μου ζητήθηκε ένα κείμενο ευρύτερου θεολογικού ενδιαφέροντος με τον ανωτέρω τίτλο. Μια εκτίμηση της πρόσκλησης του Πρώτου της Ορθοδοξίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και ανάδειξη βασικών σημείων της εκεί ομιλίας του. Και έτερο πιο ανθρώπινο και προσωπικό- «Το κερί και η  φλόγα του», όπου τα της πρώτης συνάντησης, γνωριμίας, και συνεργασίας μας.
        Σε λίγες μέρες έχω στα χέρια μου ένα πρόχειρο χαρτί και διαβάζω. «Ο τελικός αρμόδιος για την ύλη του τιμητικού τόμου κληρικός τάδε, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Α.Π. Θεσσαλονίκης αποκλείει το πρώτο κείμενο, γιατί δεν μπορούμε, καταλαβαίνετε, να προβάλλουμε τον … «οικουμενιστή» κλπ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο ! Εγκρίνει μόνο το δεύτερο-«Το κερί και η φλόγα του». Δε δέχομαι το τοιούτο, προτιμώ και μένω εκτός.
       Εκδίδεται ο τόμος, ανοίγω και διαβάζω θερμό χαιρετισμό για τον Ιερόθεο και το έργο του Παναγιότατου κ. Βαρθολομαίου-«Ημίν δε λίαν αγαπητού αδελφού και συλλειτουργού … Η Μήτηρ Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία και η Ημετέρα Μετριότης παρακολουθούντες ,,, την μετά συνέσεως και θυσιαστικής αυταπαρνήσεως προσφοράν της αυτού Ιερότητος προς την λαχούσαν αυτή επαρχίαν … καταστέφομεν τον αδελφόν δια των ευλογιών του καθ’ ημάς Οικουμενικού Πατριαρχείου».  Κιτρινίλα από τη μια, άλλος λόγος χριστιανικής καρδιάς από την άλλη !
      Διαμηνύω στον Ιερόθεο τα περί εμέ «τι και πώς», και τον ακούω να βγάζει από μέσα του για πολλή ώρα μεγάλης πίκρας καημό-«Αθανάσιε, καλύτερα να μην είχε εκδοθεί …» Στέλνω στην «Ανάπλαση» το γραπτό, και το βλέπω δημοσιευμένο ως κύριο άρθρο, με επίτιτλο: «Ορθοδοξία της Εξόδου», τίτλο τον ανωτέρω -«Στρατηγική Οικουμενικής Αδελφοσύνης»- συν φωτογραφία του Παναγιότατου -φύλλο 359 Ιουλίου- Αυγούστου 1995, Διευθυντής της «Ανάπλασης» αυτή τη φορά ο Καθηγητής Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεώργιος Γαλίτης, προφανώς «εραστής» και αυτός της  «παν-αίρεσης του οικουμενισμού» ! «Αργείοι αιδώς» !
       «Διάβασα και ξαναδιάβασα την Πατριαρχική προσφώνηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο-έγραφα τελειώνοντας-Μετά έψαξα και βρήκα το στεφανοχάρτι των γονιών μου. «Οικουμενικόν Πατριαρχείον, Πιστοποιητικόν Γάμου … Εν τη κατά την Ενορίαν Παναγίας Καφατιανής Γαλατά, συνήλθον εις γάμου κοινωνίαν.,.»  Αισθάνθηκα την ανάγκη να νιώσω πιο άμεσα έστω για λίγο, ταπεινό μέλος της κατά την Κωνσταντινούπολη Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, να αναπνεύσω αέρα όντως Ορθοδοξίας, να βγω λίγα λεπτά από την αποπνικτική εκκλησιαστική ατμόσφαιρα κάποιων στην Ελλάδα».

3.    «ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ-ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑ», π. Ιωάννης Χρυσαυγής.


     Ξαναγράφω το εισαγωγικό. «Πασχαλινό δώρο από συγγενικό πρόσωπο της αντίπερα όχθης, βιβλίο θαυμάσιο : «Βαρθολομαίος, Αποστολή και Όραμα». Δια χειρός Ιερολογιότατου Αρχιδιάκονου του Οικουμενικού Θρόνου π. Ιωάννη Χρυσαυγή, εγκρατούς θεολόγου και όχι μόνο. Πραγματεία εμπεριστατωμένη, αναφορά διεισδυτική στις ιστορικές πρωτοβουλίες της Ορθοδοξίας των χρόνων μας, με προσεκτική ανάδειξη της χρυσής αλυσίδας των μορφών που την άνοιξαν αποφασιστικά στο καίριο τόλμημα, το Παύλειο «αληθεύοντες εν αγάπη»-Αθηναγόρας, Μελίτων, Δημήτριος -ακουσίως, πλην ταπεινά- και Βαρθολομαίος.
       Όλα αυτά στη διαδρομή τρυφερής βιογραφικής δοκιμής, της σταυρικής δυναμικής και του πολύπλευρου έργου του σημερινού πρωτοστάτη της εν κεφαλίδι επιταγής του Χριστού. Βιβλίο ειρήνης, γαλήνης, ελπίδας, άλλος λόγος, «άνω σχώμεν τας καρδίας», για όσους προσεγγίζουν «καθαρή τη καρδία», κατά το μακαρισμό, το διαχρονικά ενεργούμενο αδελφικό χρέος του  Οικουμενικού Πατριαρχείου ! Κλητού από το Θεό να επαληθεύει σταθερά, «σαν μια άλλη σταγόνα μέσα σε ένα μουσουλμανικό ωκεανό», έξι αιώνες σχεδόν, τη διαβεβαίωση  του ουρανού : «Αρκεί σοι η χάρις μου. Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται»-2Κορ.12,9.
      Αφήνω, λοιπόν τα εισαγωγικά, και επιλέγω και παραθέτω μερικά πολύ βασικά.
Α.     1.   Από τον πρόλογο του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου τούτο  : «Μου παρέχεται η ευκαιρία να εκφρασθώ δημοσίως για μια κορυφαία φυσιογνωμία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, του Χριστιανικού Κόσμου γενικότερα, αλλά και της Παγκόσμιας Κοινότητας συνολικώς … μια απαστράπτουσα προσωπικότητα των καιρών μας … με πολύπλευρη γόνιμη δράση σε πάμπολλους τομείς» ! Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος  όλος, αυθεντικός, δωρικά, σε τέσσερις γραμμές.    2.  Από τον πρόλογο του Πάπα της Ρώμης Φραγκίσκου το
ακόλουθο. «Ένιωσα ότι είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο «δια πίστεως περιπατούντα»-2Κορ.5,7-που εκφράζει με όλη του την παρουσία και τους τρόπους τη βαθιά ανθρώπινη και πνευματική εμπειρία της ορθόδοξης παράδοσης … Στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο συνάντησα μια βαθιά πνευματική ευαισθησία απέναντι στην οδυνηρή κατάσταση της ανθρωπότητας σήμεραΈχουμε επίγνωση και οι δυο πως η φωνή των συνανθρώπων μας, που ακούγεται σήμερα βαθιά απελπισμένη, μας υποχρεώνει να προχωρήσουμε ταχύτερα προς την κατεύθυνση της συμφιλίωσης και κοινωνίας ρωμαιοκαθολικών και ορθοδόξων, ακριβώς για να μπορούμε όλοι να διακηρύττουμε αξιόπιστα το Ευαγγέλιο της Ειρήνης που πηγάζει από το Χριστό». Ορθόδοξη Ανατολή και Ρωμαιοκαθολική Δύση, αφήνουν πίσω τα πικρά παλιά και συντονίζονται σε χριστιανικό χρέος εποχής !
3.  Από τις εκτιμήσεις γνωστών προσωπικοτήτων για τον Πατριάρχη και το πανανθρώπινης πνευματικής εμβέλειας έργο του, στο όνομα όλων, το ακόλουθο, του Αντιπροέδρου των ΗΠΑ Joseph R. Biden. «Είναι ένας από τους πιο Χριστοειδείς ανθρώπους που γνώρισα ποτέ. Το φρόνημά του είναι αυτό που τον καθιστά έναν από τους πιο σεβαστούς πνευματικούς ηγέτες στον κόσμο».

Β.   Το βασικό θέμα του βιβλίου: «Βαρθολομαίος- Αποστολή και Όραμα»-δίνεται αρχικά με συνοπτική πλην ουσιαστική επιλογή συγκεκριμένων βασικών ενεργειών από το πολυσχιδές έργο του Πατριάρχη, και μετά αναπτύσσεται συγκροτημένα στα εξής έξι κεφάλαια, με κατάλληλο υπότιτλο, συν χαρακτηριστικό απόσπασμα λόγου του.   1.  ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΟ ΜΩΣΑΪΚΌ-Γεφυροποιός σε έναν άστατο κόσμο. «Η βία στο όνομα της όποιας θρησκείας, είναι βία εναντίον της κάθε θρησκείας.»  2.  ΚΑΡΔΙΑ ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΗ-Οικουμενικός υπερασπιστής του χριστιανικού  κόσμου. «Η Ορθοδοξία πρέπει να είναι σε αδιάκοπο διάλογο με τον κόσμο…» 3. ΑΠ’ ΤΗΝ ΙΜΒΡΟ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ-Παιδική ηλικία, σπουδές, χειροτονία. «Η Ίμβρος είναι το σπίτι μου, η καρδιά, και η μνήμη μου».  4.   ΜΙΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΟΙΝΩΝΊΑΣ-Όραμα και διακονία της ορθόδοξης ενότητας. «Η ενότητά μας υπερβαίνει τα στενά όρια οποιουδήποτε εθνικισμού ή ρατσισμού …».  5.
Ο πράσινος Πατριάρχης-Φροντίδα για τούτο τον κόσμο, όπως και για τον επόμενο. «Αν ο κάθε άνθρωπος συμπεριφερόταν προς την περιουσία του διπλανού του, με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε απέναντι στο περιβάλλον, θα χαρακτηρίζαμε τη συμπεριφορά αυτή αντικοινωνική». 6. Το προφίλ ενός Πατριάρχη-Προσωπικές και ποιμαντικές διαστάσεις. «Πάνω απ’ όλα ομολογώ ότι θα τηρώ την ενότητα της πίστεως εν τω συνδέσμω της αγάπης».
      Τέλος στο «Αντί Επιλόγου», ο συγγραφέας, συνθέτει τα πολυετή ακούσματα «από απόσταση … για τον Πατριάρχη» με τη δική του αίσθηση από επίσης πολυετή στενή συνεργασία μαζί του-«συνεργαζόμενος μαζί του πιο στενά για πολλά χρόνια τώρα». Και αναδείχνει ως βασική έγνοια της 25χρονης «μεταμορφωτικής θητείας» του Πατριάρχη
Βαρθολομαίου :  «Το Φανάρι … να δώσει περιεχόμενο στην αυθεντία και την ευθύνη του ως «Οικουμενικό» ... συνθέτοντας, όχι αλάθητα πάντα, ανθρώπινο αυτό, «μια μαρτυρία και ένα μοντέλο ενότητος», Κορύφωση αυτής της έγνοιας του, είναι το μέγα άθλημα, η Σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας στην Κρήτη-2016. Με αυτήν και χάρη σ’ αυτήν, η Ορθοδοξία κόμισε «τη μαρτυρία της ζωής και της ελπίδος της αναστάσεως στο παρόν για τη ζωή ολόκληρου του κόσμου». Και ήταν για τον ίδιο το μέγιστο δώρο, η μέγιστη θεία δωρεά με την οποία ευλόγησε ο Θεός την 25χρονη δημιουργική παρουσία αυτού ως του Πρώτου μεταξύ ίσων της Ορθοδοξίας !


 Γ.   Από το όλο βιβλίο επιλέγω και μένω  ιδιαίτερα στο 3ο  κεφαλαίο. «ΑΠ’ ΤΗΝ ΙΜΒΡΟ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΎΠΟΛΗ»-«Παιδική ηλικία, σπουδές, χειροτονία».  
Γιατί εδώ :   1.  Ανιχνεύεται ευδιάκριτα πώς, η απλή κλίση στην Εκκλησία ενός μαθητή του Δημοτικού σχολείου στο γραφικό  ημιορεινό χωριό Άγιοι Θεόδωροι της Ίμβρου, του Δημήτρη Αρχοντώνη, εκτιμάται από τον τότε επιχώριο Μητροπολίτη Μελίτωνα Χατζή ως κλήση του Θεού για υψηλά, και ως τέτοια αντιμετωπίζεται από μέρους του κλιμακωτά !  
 Και,  2.  Αποκαλύπτεται ευκρινώς πώς, ο ίδιος ως Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος μετά, με την αίσθηση «ότι βρισκόμαστε στην κορυφή ενός κύματος που φέρνει μια καινούργια εποχή στην Ιστορία»-Karl Rahner-ενεργεί αφανώς δια τριών Πατριαρχών-Αθηναγόρας, Δημήτριος, Βαρθολομαίος- ως βασικός μοχλός της ανάπτυξης και της προώθησης της εν κεφαλίδι συγκαιρινής για την Ορθοδοξία αποστολής.   
      «… Καλλιεργημένος, πληθωρικός και επιβλητικός ρήτορας ο Μελίτων ήταν ο νους και η ψυχή του Πατριαρχείου για σχεδόν τρεις δεκαετίες-τόσο κατά τη διάρκεια της πρωτοπόρου θητείας του Πατριάρχη Αθηναγόρα-Σπύρου, 1948-1972-όσο και ιδιαίτερα κατά την ποιμαντική θητεία του Πατριάρχη Δημητρίου-Παπαδόπουλου, 1972-1991… Ήταν ένας
ξεχωριστός εκκλησιαστικός άνδρας, άνθρωπος με κύρος, σοφία και διοικητικό εκτόπισμα. Διέθετε ποιμαντική έγνοια και διοικητική εμπειρία, ενώ υπερασπιζόταν με θάρρος την ορθόδοξη ενότητα και την καταλλαγή των χριστιανών …  Ήταν ο απαραίτητος στυλοβάτης και πρωταγωνιστής -αν και αθέατος- πίσω από τα θεαματικά γεγονότα της προσέγγισης με το Βατικανό, μεταξύ των οποίων και η συνάντηση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως με τον Πάπα Ρώμης, το 1964 -η πρώτη μετά το Μεγάλο Σχίσμα του 1054!- καθώς και η άρση την επόμενη χρονιά -1965- των αναθεμάτων που είχαν προκύψει από το σχίσμα και είχαν μπει σαν αγκάθι ανάμεσα στις δυο Εκκλησίες … με ταυτόχρονη αναγγελία … στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου της Ρώμης από τη μια πλευρά, και στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου της Κωνσταντινούπολης από την άλλη, στις 7 Δεκεμβρίου του 1965…
  Ένα χρόνο νωρίτερα σε κήρυγμά του στη Ρόδο έλεγε: «Η Εκκλησία δεν είναι απλά ένα ιστορικό γεγονός, δεν είναι μόνο ένας θεσμός που εγκαθιδρύθηκε μεν από το Θεό, αλλά είναι στατικός, δεν είναι ένας άψυχος κανόνας πίστεως. Είναι κάτι περισσότερο από αυτά. Είναι ο δυναμισμός της ιστορίας. Είναι ζωή» ! Ένιωθε και μιλούσε σε ημιτόνιο πολύ πιο υψηλό για πολλά εν Ελλάδι : «Η σιωπή διακονεί κάθε μεγάλη αξία της ζωής. Υπάρχει η σιωπή της αγιότητας, η σιωπή της σοφίας, η σιωπή του θάρρους, η σιωπή της υπομονής, η σιωπή της αγάπης … Η σιωπή διαφυλάττει τα βημόθυρα του θυσιαστηρίου, την εγρήγορση του συνετού, την αποφασιστικότητα της θυσίας … η σιωπή ανήκει στην αιωνιότητα».
       Για το Δημήτρη Αρχοντώνη όλα τα μετά το Δημοτικό, σπουδές στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, και όχι μόνο, είναι της δικής του μέριμνας αποκλειστικά ! Έγινε «ο Επίσκοπος και μέντορας» αυτού, και το 1961, «στις 13 Αυγούστου, ημέρα που η Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζει την Απόδοση της εορτής της Μεταμορφώσεως του Χριστού στο όρος Θαβώρ», περιχαρής, πτυχιούχο θεολόγο πια, τον χειροτονεί Διάκονο και τον ονομάζει Βαρθολομαίο-το όνομα του μαθητή που παρέδωσε στους αιώνες ο Χριστός ως άνθρωπο  «άδολο και αγαθό». Και του απευθύνει την εξής παρακαταθήκη που μέσα του μια ζωή καλά κρατεί. «Στάσου ακίνητος, στάσου σιωπηλός, στάσου με φόβο Θεού μπροστά στο ένδοξο φως της Μεταμόρφωσης. Μην πάρεις ποτέ τα μάτια σου πάνω από τον μεταμορφωμένο Κύριο, να μεταδίδεις πάντοτε αυτό το φως, το ανέσπερο για όλους τους ανθρώπους» !
     Περιττό να πει κανείς ότι τον παρουσίασε στον Αθηναγόρα ! Περιττό επίσης να μιλήσει για το δέος του νεαρού Διακόνου, μα πιο πολύ για το τι διείδε ο Μεγάλος Πατριάρχης στο πρόσωπο αυτού. Το μαρτυρεί η υποτροφία που του έδωσε για σπουδές στη Ρώμη-1963- «στο Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο, και μάλιστα στο φημισμένο Ποντιφικικό Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών», όπου, «τα μαθήματα ήταν στα Λατινικά», κοντά στα οποία ο έμαθε τα  Ιταλικά και τα Γαλλικά … Και έλαβε Διδακτορικό στο Κανονικό Δίκαιο-«Περί την κωδικοποίησιν των Ιερών Κανόνων και των Κανονικών Διατάξεων εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία». Ενώ παράλληλα δεν παρέλειπε να παρακολουθεί τις ανοιχτές συνεδριάσεις της σε εξέλιξη τότε Β΄ Βατικανής Συνόδου, και να γνωρίζεται με μερικούς από τους τότε κορυφαίους ρωμαιοκαθολικούς θεολόγους-Karl Rahner, Joseh Ratzinger, Augustine Bea, Γερμανοί, Yves Congar, Henri de Lubac, Jean Danielou, Γάλλοι.
      … Πριν βάλει πλώρη για το Μόναχο της Γερμανίας-όπου πρόσθεσε άλλη μια γλώσσα
… παρέμεινε στην Ελβετία για δυο ακαδημαϊκά έτη προκειμένου να παρακολουθήσει μεταδιδακτορικό  πρόγραμμα στο Οικουμενικό Κέντρο του Bossey κοντά στη Γενεύη». Σ’ αυτό το εκπαιδευτικό ίδρυμα του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» γνωρίστηκε με το Νίκο Νησιώτη-Καθηγητή της ψυχολογίας και φιλοσοφίας της θρησκείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών- και γνώρισε τα σύγχρονα φιλοσοφικά ρεύματα του περσοναλισμού και του υπαρξισμού … Ο Νησιώτης ήταν επιφανής ορθόδοξος θεολόγος ευρέως αποδεκτός και αξιοσέβαστος. Ήξερε να αρθρώνει την ορθόδοξη θεολογία και πνευματικότητα σε μια γλώσσα προσβάσιμη στους δυτικούς φοιτητές. Διετέλεσε επίσης ορθόδοξος παρατηρητής στη Β΄ Βατικανή Σύνοδο
     Μετά τη διετία στη Γενεύη ο Βαρθολομαίος διέμεινε για τρία εξάμηνα στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου συνέχισε τις μεταδιδακτορικές του σπουδές. Εκεί όχι μόνο καλλιέργησε το ερευνητικό του αισθητήριο πάνω στο Κανονικό Δίκαιο, αλλά και διεύρυνε την οικουμενική του κατανόηση επί της ρωμαιοκαθολικής και προτεσταντικής θεολογίας…     
  
       Επιστρέφει στην Κωνσταντινούπολη-1968-με τις λαμπρές εξαετείς μεταπτυχιακές σπουδές, και ο Μελίτων, Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος τώρα χειροτονώντας τον Ιερέα-19.10.1969-του επισημαίνει μεταξύ άλλων και τα εξής. «Έρχεσαι για να λάβεις τη χάρη του Θεού. Αυτό είναι που μετράει. Αυτό είναι τελικά το αποφασιστικής σημασίας ζήτημα. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει πρώτα να κενώσεις τον εαυτό σου, πρέπει να κάνεις τόπο μέσα σου για τη χάρη. Κένωσε τον εαυτό σου, ταπεινώσου, και πάνω από όλα κάνε χώρο μέσα σου για τη χάρη του Θεού» !
      Την ίδια μέρα ο Μελίτων προσευχήθηκε για το Βαρθολομαίο … με λόγια που απηχούσαν την περιγραφή ενός ιερέα από τα χείλη του καταπληκτικού ρήτορα και πρώην Αρχιεπίσκοπου Κωνσταντινουπόλεως Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου, σχεδόν πριν 16 αιώνες. «Να είσαι σοβαρός αλλά ευγενής, επιβλητικός, αλλά φιλεύσπλαχνος, ακλόνητος αλλά συμβιβαστικός, επιφυλακτικός αλλά ανένδοτος, επιτακτικός κι εν τούτοις γαλήνιος».
       Με όλο αυτό τον πνευματικό εξοπλισμό αναλαμβάνει θέσεις ευθύνης. Τρία χρόνια μετά-1972-πεθαίνει ο Αθηναγόρας, και ανακύπτει θέμα διαδοχής. Οι Τούρκοι διαγράφουν το όνομα του Μελίτωνα από τον κατάλογο των υποψηφίων για διαδοχή-«Δε χωρεί αμφιβολία πως αυτό συνέβη λόγω της διεθνούς φήμης του Μελίτωνα ως της κινητήριας δύναμης πίσω από την πρωτοφανή ανάπτυξη του Πατριαρχείου τα προηγούμενα χρόνια,  Έτσι εκλέγεται Πατριάρχης ακουσίως … ο αθόρυβος «άγιος» άγνωστος … μέχρι τότε Μητροπολίτης Δημήτριος-18.7.1972, Ο οποίος, «αποδέχτηκε να διακονήσει ως Πατριάρχης μόνο όταν ο Μελίτων επέμεινε ότι η Εκκλησία είχε επιστρατεύσει τις υπηρεσίες του και τον διαβεβαίωσε ότι θα είχε όλη την απαραίτητη βοήθεια … Επικεφαλής του νεοϊδρυθέντος προσωπικού Γραφείου του Πατριάρχη αναλαμβάνει ο Βαρθολομαίος»,

      Δεν προσθέτω άλλα, περνώ στο πιο σημαντικό, το καίριο, το ουσιαστικό, και αυτό είναι ότι, ο νέος Πατριάρχης συνεχίζει τα ανοίγματα αδελφικής αγάπης του Μεγάλου Αθηναγόρα, τις ανταλλαγές επισκέψεων και τους θεολογικούς διαλόγους με τη Δυτική Χριστιανοσύνη. «Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο 2ος επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη, και ο Πατριάρχης Δημήτριος προσκαλείται στο Βατικανό-1987, Όπου σε μια επίσημη τελετή στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου ο Πάπας και ο Πατριάρχης απήγγειλαν μαζί το αυθεντικό κείμενο του Συμβόλου Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως του 4ου αιώνα-δίχως την προσθήκη του Filioque, δηλαδή. Πάνω από την είσοδο της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη τοποθετήθηκε μια εγχάρακτη μαρμάρινη επιγραφή που λέει στα Λατινικά και τα Ελληνικά: «Για την καταλλαγή της πλήρους κοινωνίας μεταξύ της ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας υπήρξε μια συνάντηση προσευχής σ’ αυτή τη Βασιλική, ανάμεσα στον Πάπα Παύλο τον 6ο και τον Πατριάρχη Αθηναγόρα στις 26.10.1967, και ανάμεσα στον Πάπα Ιωάννη Παύλο το 2ο και τον Πατριάρχη Δημήτριο τον 1ο , στις 6 Δεκεμβρίου 1987. Τω Θεώ η τιμή και η προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων» !   


Δ.       Αθηναγόρας, Δημήτριος, Βαρθολομαίος, χρυσή αλυσίδα τριών Οικουμενικών Πατριαρχών! Και αφανώς, Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων αποφασιστικός κρίκος και σύνδεσμος! Η Ορθοδοξία ανοιχτή αγκαλιά όλου του κόσμου !
     Εξήντα χρόνια και πλέον πια, η Ορθόδοξη Εκκλησία κρατάει την Αλήθεια του Χριστού, των Αποστόλων, των Πατέρων, των Συνόδων πολύ καλά ! Αυτήν κοινωνεί στα μέλη της ατόφια από το Α ως το Ω της Λειτουργικά ! Και, με άνοιγμα καρδιάς στη Δυτική Χριστιανοσύνη και την ανθρωπότητα σύμπασα, όποια πίστη ή παράδοση κι αν κρατά ή ακολουθεί αυτήν σταυρικά μαρτυρεί ! Ιχνηλατεί έτσι όσο της είναι ανθρώπινα δυνατό στη χωρίς όρους και όρια αγάπη του Χριστού, και διακονεί σταθερά το θέλημα του Θεού, «όλοι οι άνθρωποι να σωθούν», που θα πει να αδελφωθούν !

     Αυτό είναι σήμερα Χριστός ! Αυτό είναι σήμερα : «Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» ! Αυτό είναι σήμερα Ορθοδοξία ! Αυτό είναι παράδοση και ελπίδα στην ευλογία του Θεού ! «Το δε περισσόν τούτου, εκ του πονηρού». Και χολή, χολή, πλησμονή χολής !
    
Το λοιπόν, αδελφοί, «όσοι πιστοί» ! Πολλοί πιστοί  !
Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα…»

Αθανάσιος  Κοτταδάκης

40 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η εισαγωγή σας με τις προσωπικές σας εκμυστηρεύσεις από τον λεγόμενο εκκλησιαστικό χώρο σκιαγραφούν για να μην πω ότι ακτινογραφούν την υποκρισία η οποία υπάρχει εις τον χώρο της άδολης ευσέβειάς μας. Μια υποκρισία την οποία έχει ζήσει ο καθένας μας όταν θέλει να εκφρασθεί με αυθορμητισμό και όχι κάτω από μάσκες. Αυτό το ««Αθανάσιε, κι εσύ ;» με ευκολία το λένε στους άλλους. Όμως όταν τα προσωπικά τους συμφέροντα συγκρούονται με την αρχή την εκκλησιαστική σκύβουν κάνουν υπόκλιση και κατασπάζονται το χέρι. Αυτό το χέρι που πολλές φορές έχουν καθυβρίσει.
Το άρθρο σας αυτό ήταν μια εκκλησιαστική επισκόπηση γεγονότων τα οποία πρέπει να γνωρίζουμε προτού ανοίξει το μυροβόλο στοματάκι μας να ρίχνει ως πυροβόλο κατά των Κωνσταντινοπολιτών.

Ανώνυμος είπε...

Δεν το γνώριζα το γεγονός όπου ο Αθηναγόρας έσπευσε στον Ιταλό ναύαρχο και προέβη σε διάβημα όταν τα ιταλικά πολεμικά έπιασαν να κανονιοβολούν την Κέρκυρα 1923. Αυτό τον άνδρα με το ηρωικό φρόνιμα και την φροντίδα για την σωτηρία του ποιμνίου του έρχονται σήμερα νεόκοποι να τον κατηγορήσουν. Τώρα κατανοώ γιατί τον κατηγορούν διότι αυτοί οι νεαροί ρασοφόροι δε μπορούν να του μοιάσουν ούτε στον ηρωισμό, ούτε στην εκκλησιαστική κοινωνικότητα και θεολογική ευελιξία.

Ανώνυμος είπε...

Κάτι σαν να είχα ακούσει για αυτό το βιβλίο του π. Χρυσαυγή. Δεν το είδα, ούτε γνώριζα το τι διαπραγματεύεται. Έχει περιεχόμενο πλούσιο για την προσωπικότητα του Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Θα φροντίσω μιας δεν μου το πρόσφεραν να το προμηθευτώ.
Ευχαριστίες για όλα όσα γράφεις εδώ κ. Κοτταδάκη. Είσαι θησαυρός γνώσεων. Συνέχισε την αρθρογραφία σου. Είναι ενδιαφέρουσα πάντοτε.

Ανώνυμος είπε...

Ο κ.Κοτταδάκης "μπέρδεψε" τη μαρτυρία με την προδοσία. Συντονιστικό όργανο της οικουμενιστικής προδοσίας είναι το Φανάρι.

Ανώνυμος είπε...

Συνεχίστε αξιότιμε κ. Κοτταδάκη την πληροφόρηση του λαού του Θεού με τις γνώσεις σας, την σοφή κρίση σας, και την εκκλησιαστική εμπειρία σας, και με την προβολή της αλήθειας.
Σας έχει ανάγκη η Εκκλησία. Γι’ αυτό ο Θεός στους δικούς του πάντα ανοίγει πόρτες. Δεν δημοσίευσαν την μελέτη σας στον τιμητικό τόμο του Ύδρας αλλά δημοσιευθεί σε περιοδικό ευρείας εκκλησιαστικής κυκλοφορίας για την εποχή του.
π. Νεόφυτος

Ανώνυμος είπε...

Ο Αρχιμανδρίτης έκοψε το κείμενό σας «γιατί δεν μπορούμε, καταλαβαίνετε, να προβάλλουμε τον … «οικουμενιστή» κλπ. Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο !» αλλά τον Πατριάρχη τον ήθελε για γλείψιμο, έτσι κόσμησε το βιβλίο με τον χαιρετισμό που τον έκανε γνωστό τον αρχιμανδρίτη στον «οικουμενιστή» Βαρθολομαίο. Αν είσαστε και εσείς με εκκλησιαστική δύναμη και με μπάρμπα στην Κορώνη θα σας έγλυφε. Δεν τον έχω τον τόμο να δω το όνομα του τότε Αρχιμανδρίτη και νυν Μητροπολίτη. Όταν τους βλέπω τους υποψήφιους αρχιμανδριτάδες να κάνουν τεμενάδες στους εκλέκτορες δεσποτάδες νιώθω άποστροφή.

Ανώνυμος είπε...

Πολλά και όλα ενδιαφέροντα όσα διάβασα. Μου άρεσαν βέβαια περισσότερο τα παραλειπόμενα.

Ανώνυμος είπε...

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο διακονεί με συνέπια την όπου γης Ορθόδοξη Εκκλησία και εκφράζει το Πνεύμα και το Δόγμα της Εκκλησίας ο εκάστοτε Πατριάρχης. Ευλογία για την Ορθοδοξία ι τρεις τελευταίοι Οικουμενικοί Πατριάρχες: Αθηναγόρας, Δημήτριος, Βαρθολομαίος

Ανώνυμος είπε...

Στιγμές της οικουμενικής Ορθοδοξίας την οποία με φόβο Θεού υπηρετούν η χρυσή αλυσίδα των τριών τελευταίων Πατριαρχών. Αυτό το μικρό σε έκταση Φανάρι έχει την ευλογία να το ποιμαίνουν μεγάλες μορφές οικουμενικού κύρους.

Ανώνυμος είπε...

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι σημαντικό και αξίζει να το διαβάσουν όλοι όσοι επιθυμούν να γνωρίζουν ώστε μετά αν τολμούν να κρίνουν. Θα έλεγα ότι είναι ένα καλό δώρο που μπορεί να προσφερθεί και να ωφελήσει.

Ανώνυμος είπε...

Στο βιβλίο «Βαρθολομαίος, Αποστολή και Όραμα», ο πατήρ Ιωάννης Χρυσαυγής σκιαγραφεί αριστοτεχνικά την προσωπικότητα και την πορεία της ποιμαντορίας του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Κατά την παρουσίαση του αφιερωματικού τόμου, ο Οικουμενικός Πατριάρχης, με σεμνότητα επεσήμανε ότι «τίποτε δι᾿ ημάς τους πιστούς χριστιανούς, δεν είναι ιδικόν μας ατομικόν κατόρθωμα, τα πάντα είναι δώρον της αφάτου φιλανθρωπίας του Θεού, της Θείας χάριτος, εν τη κοινωνία της Εκκλησίας».
Άξιος του κόπου του ο συγγραφέας.

ORTHODOXIA ORTHO είπε...

11.13 & 3.45

''Ο γαρ της θεοσεβειας τροπος,εστιν Δογματων ε υ σ ε β ω ν και πραξεων α γ α θ ω ν ''.αγ Κυριλλος Ιερ/μων!!!
Το καλο ειναι αρετη,οταν ομως ειναι βασισμενη στην ορθη πιστη,διαφορετικα εαν τα παντα ηχριωθησαν δια της παρακοης κινδυνευουμε να χαρακτηρισθουμε λυκοι αρπακτικοι που θα μας καταλαβουν απο τα εργα μας Μτθ 7,15-6
Οι αγιοι Αποστολοι δεν συμπροσευχηθηκαν με αιρετικους...
Η ενοτητα δεν επιτυγχανεται με την εν ω σ η των ''εκκλησιων'' ,,,,,αλλα με την ενωση στην ΟΡΘ.Εκκλησια..... εν αγιω Πνευματι και με το ορθοδοξο φρονημα...
Ο Β Καν της Πενθεκτης Οικ Συνοδου,μας τονιζει να μην παραχαρασσουμε τους προδηλωθεντας Ιερους Κανονες ουτε να καινοτομουμε.Οι Ιεροι Κανονες προφυλασσουν απο αιρεσεις και σχισματα και διασφαλιζουν την ενοτητα της εκκλησιας .
Οταν λοιπον εχουν εγκαταλειφθει οι Ιεροι Κανονες , και εχουν ευθυγραμμιστει με τας επιθυμιας των ετεροπιστων και αλλοθρησκων,τοτε επαναπροσδιορισμος των Οικ.Συνοδων δεν μπορει να επελθη αφου αυτες ειναι καρπος Αγ.Πνευματος,,,,,αραγε αυτος που δεν δεχεται τα του Πνευματος ποσο αξιοπιστος ειναι;;;;
Ποιοι ενστερνιστηκαν το φρονημα που να αφηνει υπαινιγμους περι ΜΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ;
ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ...
ΚΑΘΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΕΑΝ ΑΦΗΣΕΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ .ΠΟΙΟ λοιπον το οφελος της αγαπης οταν λειπει η πιστις;Ποσο αυστηρα θα κριθουν οι Ορθοδοξοι οταν καταντησουν αιρετικοι,οσα καλα εργα και αν κανουν,δεν προκειται να σωθουν.
Το ζητουμενο δεν ειναι να γινουμε καλοι ανθρωποι.Το ζητουμενο ειναι να γινουμε αγιοι....

Ανώνυμος είπε...

Σας συγχαίρω κ. Κοττάδάκη για το άρθρο σας αυτό με το οποίο ως δείχνει αποστομώθηκαν οι δυο-τρεις που προκαλούν θόρυβο.
Το έχει αποστείλει με λιγκ σε φίλους.
Χρήστος Μιχαηλίδης
Μαθηματικός

Ανώνυμος είπε...

Ο Τρισάγιος Θεός πάντα αναδεικνύει φωτεινές πνευμονοφόρες ηγετικές μορφές για να πηδαλιουχούν το σκάφος της Αγίας Μεγάλης Εκκλησίας. Τις τελευταίες δεκαετίες είναι μεγάλες οι ευεργεσίες του Θεού με τους Ιεράρχες που ποιμαίνουν την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως την Μητέρα Εκκλησία μας.

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλη η προσφορά του Χαλκηδώνος Μελίτωνα όχι στον Οικουμενικό μόνο Θρόνο αλλά εις την Εκκλησία του Χριστού. Διαβάζω ορισμένες ομιλίες του από σχετική εργασία και θαυμάζω την σκέψη του.
Σεμνά και ταπεινά υπηρέτησε την Εκκλησία χωρίς να απολαύσει αυτό που του άξιζε να γίνει Πατριάρχης. Δεν απογοητεύθηκε συνέχισε την διακονία του στο Φανάρι και στην Μία Αγία Καθολική Εκκλησία. Ας είναι αιωνία η μνήμη του και το παράδειγμά του ας φωτίζει κάθε εργάτη του Ευαγγελίου.

Ανώνυμος είπε...

Σήμερα, 13 Μαίου, η Εκκλησία τιμά την Μνήμη των Πατέρων της Μονής Ιβήρων, οι οποίοι εφονεύθησαν την περίοδο 1274 - 1281, επί Αυτοκράτορος Μιχαήλ Η' Παλαιολογου και Πατριάρχου Ιωάννου ΙΑ' Βέκκου.
Ο Αυτοκράτωρ προχώρησε στην Ενωση των Εκκλησιων, Ανατολικής και Δυτικής στη Σύνοδο της Λυών (6 Ιουνίου 1274), ώστε ο Πάπας Γρηγόριος Ι' να πείση τον Κάρολο Ανδεγαβικό να σταματήση τις επιθέσεις κατά της Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Κλήρος και ο λαός αντιστάθηκαν στην απόφαση του Αυτοκράτορος για την Ενωση, με αποτέλεσμα να δεχθούν βαρειές τιμωρίες (βαρειές φορολογίες, κατασχέσεις, δημόσιες τιμωρίες, περιυβρίσεις, κλπ.)
Μεταξύ των άλλων, και οι Ιβηρίτες μοναχοί αντιστάθηκαν στις πιέσεις του Αυτοκράτορος και του Πατριάρχου, με αποτέλεσμα να συλληφθούν και να ριφθούν στη θάλασσα, όπου βρήκαν μαρτυρικό θάνατο.
Καλόν είναι να γράφωνται αναρτήσεις και κείμενα για τους Πατριάρχες Αθηναγόρα, Δημήτριο, Βαρθολομαίο, αλλά ας γραφή κάποτε και μία ανάρτηση για τον Πατριάρχη Ιωάννη Βέκκο.

Ανώνυμος είπε...

Ήταν ο πρώτος μητροπολίτης ο Χαλκιδώνος Μελίτων Χατζής που εκπροσώπησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο Βατικανό το 1965 για την άρση των αναθεμάτων και ο μοναδικός Ιεράρχης στον οποίο γονάτισε εμπρός του και ασπάστηκε τους πόδες του ο Πάπας Παύλος ο Στ, ζητώντας δημοσίως συγγνώμη για όλα τα σφάλματα της ρωμαιοκαθολικών κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Διετέλεσε επιτυχώς, πρόεδρος της Α' πανορθοδόξου διασκέψεως στην Ρόδο, ενώ μετά την κοίμηση του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα, εξελέγη πρόεδρος της Ιεράς ενδημούσης Πατριαρχικής Συνόδου.
Άξιο αναφοράς το υπέροχο απόφθεγμά του, στην Δ' Πανορθόδοξη διάσκεψη της Γενεύης, " η χθές παρήλθε προ πολλού, ούτε καν την σήμερον ζώμεν, μας προέλαβεν η μεθαύριον..."
Ας είναι αιωνία η μνήμη του σοφού αυτού Αρχιερέως που πρόσφερε τα μέγιστα στην Ορθόδοξη Εκκλησία κατά τον 20ο αιώνα.

Ανώνυμος είπε...

Ατυχές το σχόλιο 11 Μαίου 12.04.
Εσύ έχεις μπερδέψει την δευδομαρτυρία των πολεμίων της γραμμής του Φαναρίου με την προδοσία της Ορθοδοξίας την οποία κάνουν ακραίοι ρασοφόροι της Ελλαδικής όσο το πλείστων Εκκλησίας οι οποί δεν διαφέρουν από τους σχισματικούς παλαιοημερολογίτες σε τίποτα από ιδεολογικής απόψεως.
Αυτούς τους ακραίου κληρικούς προσωπικά τους ονομάζω Ουνίτες της Ορθοδοξίας γιατί μνημονεύουν τον επίσκοπό τους ενώ δεν συμφωνούν με αυτόν. Μην ψάχνεις για συντονιστικά όργανα προδοσίας στο μαρτυρικό Φανάρι αλλά σε κάποιες παραθαλάσσιες μητρόπολης Μακεδονίας, Αττικής, Πελοποννήσου κλπ.

Ανώνυμος είπε...

Διαβάστε και τις απόψεις του Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου Ψαριανού για να ηρεμίστε όλοι εσείς που βλέπετε παντού το φάντασμα του οικουμενισμού http://anastasiosk.blogspot.gr/2018/05/blog-post_215.html

Ανώνυμος είπε...

Μια γρήγορη περιδιάβαση στο συχνά τοξικό περιεχόμενο διαφόρων σελίδων στο facebook και σε blogs στο χριστιανικού περιεχομένου διαδίκτυο , αρκεί για να δείξει την δυσφημιστική «αποκήρυξη» σύγχρονων Ιεραρχών και θεολόγων. Έχει καταντήσει και αυτό ένα πάθος για μερίδα «ευσεβών» που κρατούν την ανόθευτή Ορθοδοξία μόνο «αυτοί» και ουδείς άλλος.
Η παρέμβαση του κ. Κοτταδάκη είναι θαρραλέα γιατί τολμά να τα βάλει με το λόμπι των αντιφρονούντων που είναι με λίγοι στον αριθμό αλλά με μασονική ενότητα στον πόλεμο των αντιθέτων.
Α. Μ.

Ανώνυμος είπε...

"Μετά πικρίας ανέγνωμεν βλασφήμους δηλώσεις Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα καταχωρησθείσας εις απογευματινήν εφημερίδα Αθηνών δι ών εδονήθησαν θεμέλια Ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεως. Η κατά της Ορθοδοξίας επίθεσις και δη ακριβώς μίαν εβδομάδα προ της πρώτης Κυριακής νηστειών, καθ ήν τα πλήθη των Ορθοδόξων εορτάζουν τον θρίαμβον της Οροδοξίας κατά πασών των αιρέσεων, υπήρξε καθ όλας τας ενδείξεις προμελετημένη και επίβουλος.
Το Φανάριον, όπερ μέχρι και της προχθές απετέλει ένδοξον έπαλξιν των υπέρ της Ορθοδοξίας ατρύτων αγώνων, οι ηγέται του οποίου σθεναρώς ηγωνίσθησαν και εθυσιάσθησαν υπέρ της πανσέπτου Ορθοδοξίας, σήμερον με επικεφαλής τον Οικουμενικόν Πατριάρχην και τινας ευαρίθμους ομόφρονας αυτώ κληρικούς, εξεστράτευσε διά να την πλήξη θανασίμως.
Εφ ώ και επεστρατεύθη η πρώτου μεγέθους κατά την πατριαρχικήν έκφρασιν φυσιογνωμία , ο μητροπολίτης δηλονότι Χαλκηδονος κ.Μελίτων, η φωνή του Φαναρίου-κατά τον πατριάρχην-όμοιον του οποίου δεν έχει πολλούς το Φανάριον και τον οποίον ασφαλώς θα απεθαύμαζε την Κυριακήν της Τυροφάγου, όταν ηέως ήκουεν αυτού, εξ Αθηνών ομιλούντος περί ανέμων και υδάτων, περί μεταμορφώσεως της Εκκλησίας, περί καρναβάλου, αλλά (άκουσον-άκουσον) και περί υποκρισίας.
Με ποίον όμως κύρος ο κ.Μελίτων ετόλμησε να στηλιτεύση υποκριτάς και υποκρισίαν , όταν ο ίδιος και δη εν ώρα θείας λατρείας μυρίους υποκριτικούς φωνητικούς αττικισμούς μεελθών και διά χειρονομιών και ποικίλων του σώματος κινήσεων , ήκιστα σοβαρών και σεμνών κατά τας μαρτυρίας ακηκοότων και εωρακότων, ουχί εις λειτουργούς του Υψίστου αλλ εις ηθοποιούς και μίμους προσιδιαζουσών, επέτυχε να πείση τους πάντας ότι όντως διαθέτει αξιόλογον τάλαντον υποκριτικής ικανότητος και τέχνης;
"ΚΑΤΟΠΙΝ, ΛΟΙΠΟΝ, ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙΣΩΝ ΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΔΙ ΩΝ ΟΥΤΟΣ ΦΕΡΕΤΑΙ ΠΡΟΣΧΩΡΩΝ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΩΣ ΕΙΣ ΑΙΡΕΣΙΝ, ΕΞΑΝΤΛΗΘΕΙΣΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΗ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΠΕΡΕΤΑΙΡΩ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ ΑΝΑΜΟΝΗΣ, ΕΠΑΥΣΑ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥΤΟΥ, ΚΑΤ ΕΦΑΡΜΟΓΗΝ ΙΕ ΚΑΝΟΝΟΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.
Του λοιπού θα μνημονεύωμεν αγίας και ιεράς ημών συνόδου, επιφυλασσόμενος επαναλάβω μνημόσυνον αυτού, ευθύς ως ούτος αποδοκιμάση ή διαψεύση αντορθοδόξους δηλώσεις του , καθ άς αι εκθεμελιωτικαί της Ορθοδόξου πίστεως και σατανικής εμπνεύσεως αιρέσεις Πρωτείου και Αλαθήτου αποτελούν απλά εκκλησιαστικά έθιμα και ασημάντους διαφοράς.
Σήμερον σύμπασα η Ορθοδοξία γεραίρει την μνήμην του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, προχθές εώρτασεν την ιεράν μνήμην του μεγάλου Φωτίου, επανηγύρισεν επί τη εορτή του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού.
Εάν συνταχθώμεν τοις αντορθοδόξοις φρονήμασι του Πατριάρχου Αθηναγόρα , θα πρέπει αμέσως να διαγραφούν από το αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας ου μόνον τα ονόματα των διαληφθέντων αγίων αλλά και απάντων των υπέρ της Ορθοδοξίας διά μέσου των αιώνων αγωνισθέντων και αναιρεθέντων μαρτύρων.

Λυπούμαι βαθύτατα διά την ην έλαβον αυστηράν θέσιν, έναντι ανακύψαντος σοβαροτάτου ζητήματος.
Η αρχιερατική μου συνείδησις με υποχρεοί, ίνα μη σιωπήσω περαιτέρω. Καιρός όπως υψωθούν φραγμοί ισχυροί και ανυπέρβατοι κατά παπικού δεσποτισμού και επεκτατικών αυτού σχεδίων , ταπεινός υπηρέτης των οποιων ανεδείχθη- ατυχώς- ο Οικουμενικός Πατριάρχης και οι συν αυτώ ασθενείς τη Ορθοδόξω πίστει Οικουμενισταί.
Πιστεύομεν ότι η Ιερά Συνοδος της Ελλαδικής Εκκλησίας ου μόνον θα κατανοήση απόφασίν μου , εις ην με οδηγεί επιταγή συνειδήσεώς μου, αλλά και θα εφαρμόση έναντι δογματικώς εκτροχιασθέντος Πατριάρχου, ό,τι οι Ιεροί Κανόνες υποδεικνύουν και επιτάσσουν".
Ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος για τον πατριάρχη Αθηναγόρα. Η ανακοίνωση διακοπής του μνημοσύνου του.

Ανώνυμος είπε...

https://www.osotir.org/2018/04/25/fotia-ston-tafo-tou-patriarchi/
Περιοδικό ΣΩΤΗΡ: μη ρίχνετε άλλη φωτιά στον τάφο του πατριάρχη.

Αδελφότης «Μαράν Αθά» είπε...

Αυτοί που ρίχνουν τον λίθο του αναθέματος στον Πατριάρχη Αθηναγόρα εδώ και κάποιους μήνες, να ρίξουν μια ματιά στον εαυτό τους, και κάποιοι άλλοι στην συλλογική τους πορεία την διαχρονική.
Το ότι δεν λαμβάνουν απαντήσεις μην το θεωρούνε ως σημείο στο οποίο μπορούν να βασιστούν. Αν κατέγραφαν τα λάθη στην πορεία τους όχι την προσωπική αλλά την Εκκλησιαστική η φωτιά δεν θα πήγαινε στον τάφο κάποιου πατριάρχη αλλά κατά Αγία Παρασκευή (για το χθες) και Ζωγράφου μεριά (για το σήμερα).
Οι κριτές θα κριθούν με λόγια αλήθειας και όχι περιστροφές.
Λοιπόν σταματήστε τις προκλήσεις.
Αδελφότης «Μαράν Αθά»

Ανώνυμος είπε...

Η Εκκλησία ήταν και είναι εν πορεία. Λάθη έχουν γίνει από κάθε άνθρωπο. Λάθη μπορούν να έχουν κάνει και έχουν κάνει και ο Αθηναγόρας αλλά και οι κατήγοροί του.
Ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος εις συγκεκριμένη στιγμή έγραψε τα όσα έγραψε και έπραξε αυτά όσα η συνείδησή του, του επέβαλε. Το ίδιο έπραξαν και άλλοι 3 από τους 60 και πλέον Ιεράρχες τότε της Ελλάδας. Στο Ορθόδοξο Συνοδικό σύστημα η πλειονότητα κατέχει την αλήθεια και η Εκκλησία την εκφράζει. Από τους 60 αντέδρασαν 4 οι οποίοι μετά άρχισαν να υποχωρούνε. Αυτά ως προς τον Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο. Το δε πλήρωμα της Εκκλησίας καθόλου δεν ακολούθησε την προτροπή των Αρχιερέων. Οπότε άνθρακας η μη μνημόνευση του Αθηναγόρα στο πλήρωμα της Εκκλησίας.
Τώρα ως προς τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς που μας παρουσιάζει ο 7.48. Είναι γνωστό ότι το αλάθητο δεν το κατέχουν οι Άγιοι και αυτοί μπορούν να σφάλουν σε εκτιμήσεις καθώς και σε θεολογικές απόψεις. Είναι γνωστό ότι ο Άγιος Ιουστίνος ζούσε σε ένα κομουνιστικό περιβάλλον με απομόνωση. Λίγα κατέφθαναν εις την αντίληψή του και ίσος να μην είχε πλήρη γνώση. Τα τότε μέσα επικοινωνίας ανύπαρκτα περισσότερο για αθεϊστικό κομουνιστικό καθεστώς. Το λέγω αυτό διότι βλέπω ότι η σημερινή Εκκλησιαστική Ηγεσία της Σερβίας που όλοι σχεδόν είναι παιδιά του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς έχουν άλλη γραμμή από αυτή του Αγίου Ιουστίνου. Νομίζω ότι τελικά δεν έχουν άλλη γραμμή αλλά ακολουθούν την γραμμή την οποία εξέφραζε συνολικά με την θεολογική του εκκλησιολογική άποψη ο άγιος έτσι όπως την μεταλαμπάδευσε στα πνευματικά του τέκνα.
Σήμερα εις τον Άγιο Θεράποντα δήμου Ζωγράφου ο επίσκοπος Θεσπιών και πρωτοσύγκελος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών κ. Συμεών έκλισε την ομιλία του περί του φανατισμού και του φονταμενταλισμού που επικρατεί σε πολλούς φανατικούς ανθρώπους. Εις το θέμα αυτό έκανε εμέσως αναφορά εις τα των χριστιανών.
Ο φανατισμός και ο εγωισμός του ότι το δίκιο το έχω εγώ δεν οδηγεί εις την Αλήθεια αλλά εις την πλάνη.
Α. Π.

Ανώνυμος είπε...

Προς 14/5-11:07: τσούζει και τσιγαρίζει η αλήθεια τους ενόχους και τους υποστηρικτές τους;
Υπάρχει και άλλο υλικό. Εσύ και οι ομόφρονές σου προκαλείτε. Και όσο προκαλείτε θα παίρνετε τις ανάλογες απαντήσεις. Είστε αφόρητα προκλητικοί παρουσιάζοντας το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Α.Π., πώς τεκμηριώνεται αυτό που γράψατε "άρχισαν να υποχωρούνε" οι 4;
Διαβάστε τι γράφει ο μακαριστός Φλωρίνης Αυγουστίνος για τη διακοπή του μνημοσύνου του Αθηναγόρα: ""Παρ όλην δε την έξωθεν πίεσιν, ίνα επαναλάβωμεν το μνημόσυνον, ημείς ΕΠΕΜΕΙΝΑΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΠΗΝ, καθ όσον ο προκάτοχος υμών, παρά τας εκκλήσεις της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και τας εντόνους διαμαρτυρίας των ευσεβών χριστιανών, δεν προέβη εις διάψευσιν ή διευκρίνησιν των προς τους δημοσιογράφους δοθεισών συνεντεύξεων, αι οποίαι δυστυχώς μέχρι του θανάτου αυτού μη διαψευσθείσαι ή διευκρινισθείσαι θα παραμείνουν δυστυχώς εις το παθητικόν της ιστορίας του προκατόχου υμών, ανδρός μεν κατά τα άλλα ευφυούς και εναρέτου, δυστυχώς όμως εξ υπερβολικής αισιοδοξίας εις επικινδύνους πρωτοβουλίας και ενεργείας παρασυρθέντος από τα πνέοντα εν ταις ημέραις ημών ισχυρά ρεύματα του οικουμενισμού και του συγκρητισμού".(Η Ορθοδοξία έναντι του οικουμενισμού).
Αλλά και για τους άλλους από πού τεκμηριώνεται η αλλαγή της στάσης τους;

Αδελφότης «Μαράν Αθά» είπε...

Οι ανάλογες απαντήσεις θα δοθούν 12.53 όταν έλθει η ώρα να ανακοινωθούν αποσπάσματα από τα Πρακτικά των Συνάξεων τα οποία διαθέτω από τον αείμνηστο Γέροντά μου π. Τιμόθεο Κιλίφη ως ιερά παρακαταθήκη.
Όχι βέβαια ως σχόλιο από εδώ... αλλά ως αρμόζει σε βιβλίο.
‘Όχι υποθετικά όπως έγραψε ο π. Χριστοφόρος Καλύβας στο βιβλίο του «Έτσι σπουδάζουν οι φτωχοί» αλλά με τα επίσημα πεπραγμένα.
Διαθέτω φωτοαντίγραφα επιστολών με το Οικουμενικό Πατριαρχείο από το 1953 έως 1972.
Πρακτικά Συνάξεων κλπ από το 1951 ως το 2003.
Όλα θα γίνουν όπως ο Γέροντας όρισε.
Αδελφότης «Μαράν Αθά»

Ανώνυμος είπε...

Αν ο Επισκοπος Θεσπιων, 12-43, θελει να ομιληση για φανατικους ανθρωπους, ας ομιληση για τους συλλογους των ομοφυλοφιλων, οι οποιοι επιβαλλουν με φανατισμο τις αποψεις τους επι των 300 ανθρωπων της Βουλης και επι των 10.000.000 πολιτων, και καταφερνουν να τις ΝΟΜΟΘΕΤΟΥΝ !!!, ενω η Εκκλησια αντιδρα (!!) με τις φρασεις "παιγνιδισματα" και "η Εκκλησια δεν συμφωνει" !!

Ανώνυμος είπε...

Γράψτε στην Εκκλησία της Ελλάδος και τον Επίσκοπο από μια επιστολή με το ονοματεπώνυμό σας κλπ στοιχεία για να σας ζητούν την άποψη με ποιον θεσμικό τρόπο θα αποφανθεί η Εκκλησία ή θα ομιλεί ο επίσκοπος, επί διαφόρων ζητημάτων.
Στο χωριό μου λένε: βρεγμένος κόπανος που σου χρειάζεται…

Ανώνυμος είπε...

Με σοβαρότητα γράφει ο κ. Κοτταδάκης και καταθέτη βιώματα και απόψεις.
Τα περισσότερα σχόλια είναι εκτός θέματος.
Κάθε πικραμένος γράφει το δικά του.
Με στενοχωρεί το επίπεδό μας ως χριστιανών.
Τίποτα άλλο εκτός του να συγχαρώ τον αρθρογράφο για τον κόπο του υπέρ ημών.

Ανώνυμος είπε...

Το βιβλίο του π. Χρυσαυγή είναι καταπληκτικό και εξαιρετικά προσεγμένο. Έχει ενδιαφέροντα κείμενα.
Η παρουσίαση του κ. Κοτταδάκη εμπεριστατωμένη και τα προλογικά-προσωπικά του αξίζουν για μας τους νεότερους διότι αυτή είναι η κατάσταση όχι μόνο στον χώρο τον χριστιανικό αλλά στον ευρύτερα ελληνικό θα έλεγα. Το ρωμαίικό δεν θα αλλάξει ποτέ…. Δεν έχω ελπίδα αλλαγής μια από τα ίδια είμαστε πάντα. Αυτό το διαπίστωσα και από πολλά εκ των σχολίων τα οποία διάβασα

Ανώνυμος είπε...

Έσπασε κόκκαλα το άρθρο σας αυτό. Βρέθηκα σε κύκλο φιλικό και εθίγησαν πολλά από τα γραφόμενά σας εδώ. Μέλος είχε φέρει φωτοτυπία και έθετε απορίες μετά την ανάγνωση. Ο υπεύθυνος που ήταν και απροετοίμαστος (χωρίς καθοδήγηση από το Κέντρο) δεν μπορούσε να αμυνθεί. Στο τέλος τα περισσότερα μέλη του κύκλου υπερθεμάτισαν στις απόψεις σας. Το χάρηκα γιατί έστω και τώρα που τελειώνει η περίοδο ο Κύκλος ζωντάνεψε και η συζήτηση πέρα από τα ηθικοπλαστικά άλλων φορών κράτησε το ενδιαφέρον μας. Έμαθα και εγώ και άλλοι αυτό το καταπληκτικό χώρο του «Αναστάσιου» στον οποίο έψαξα και βρήκα το άρθρο σας.
Κώστας Χ.

Ανώνυμος είπε...

Ο τίτλος του παρόντος ανταποκρίνεται πλήρως στο εξαιρετικό περιεχόμενο του άρθρου. Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως το Οικουμενικό πάντα αλλά ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες προσφέρει μια διακονία πανανθρώπινης αδελφοσύνης. Αυτή η αδελφοσύνη ήταν και είναι πάντα το ζητούμενο για κάθε χριστιανό πόσο μάλλον για έναν Ορθόδοξο. Για αν επιτευχθεί αυτό το Πνεύμα του Θεού αναζητά ανθρώπους οδηγητικές μορφές που να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην δυσκολία του εγχειρήματος.
Η απαρχή έγινε από το Μέγα των Πατριαρχών Αθηναγόρα που δυστυχών πολλοί επιπόλαιοι σπιλώνουν το σεβάσμιο όνομά του. Ο Αθηναγόρας ως κοσμοπολίτης χριστιανός μπόρεσε να πιάσει τον σφυγμό της Εκκλησίας και να δώσει ζωή σε αυτή. Μετά από αυτόν ο Δημήτριος ο πράος μπόρεσε να κρατήσει τις ισορροπίες και να συνεχίσει τον αγώνα μέχρι που ανέλαβε ο Βαρθολομαίος ο χαρισματούχος που εκτόξευσε την αδελφοσύνη των χριστιανών μέσα σε μικρό διάστημα με σπουδαία αποτελέσματα ώπως το όραμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου που άλλοι Πατριάρχες το ξεκίνησαν αλλά επί των αγίων ημερών του έγινε πραγματικότητα στην Ελληνική Κρήτη. Η Σύνοδος της Κρήτης είναι το σημαντικότερο Εκκλησιαστικό Συνοδικό γεγονός μετα από αιώνες και αυτό φέρει την σφραγίδα του Βαρθολομαίου και των άλλων Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων που συμμετείχαν για την δόξα της ενότητας και της αδελφοσύνης της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. . Σωστά ο αρθρογράφος κάνει μνεία και του Χαλκηδώνος Μελίτωνα που εκ του παρασκηνίου το μεγάλο του πνεύμα εργάσθηκε για την δόξα της Ορθοδοξίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Τα πρόσωπα είναι εκείνα που διαμορφώνουν την ιστορία. Και όλοι οι τελευταίου Οικουμενικοί Πατριάρχες ήταν πρόσωπα Πνευματοκίνητα με σπουδαία εσωτερική ζωή αλλά και τόλμη για την πορεία της Εκκλησίας στην σύγχρονη εποχή. Ο Θεός να αξιώσει τοιούτων προσώπων και τα άλλα πατριαρχεία και αυτοκέφαλες Εκκλησίες και ειδικά την Ελλαδική.
Άγγελος Αναστασόπουλος

Ανώνυμος είπε...

Τα λόγια του Κυρίου είναι πάντα επίκαιρα. Είχε πει να μην φοβάστε το μικρό ποίμνιο. Μικρό το ποίμνιο της Κωνσταντινούπολης αλλά με δυναμικές προσωπικότητες με θεολογικό υπόβαθρο και πίστη στο Δόγμα της Αγίας Εκκλησίας.

Ανώνυμος είπε...

Ευτυχώς που σαν ορθοδόξους το Πατριαρχεί μας βγάζει ασπροπρόσωπους στην διεθνή κοινότητα. Αν δεν υπήρχε ο Βαρθολομαίος και οι προ αυτού θα μας θεωρούσανε στο εξωτερικό μόνο ως μια αίρεση των Καθολικών. Μπορεί να σας ακουστεί άσχημα αυτό αλλά όταν λέω ότι είμαι ορθόδοξος με θεωρούνε ως κάποιο σχίσμα των Καθολικών και με βλέπουν με «συμπάθια πλανεμένου». Αυτοί οι άνθρωποι και ειδικά τώρα ο Βαρθολομαίος δείχνει την ορθοδοξία και μπορώ να καυχηθώ και να υπερασπιστώ την πίστη μου. Λυπάμαι που βλέπω ρασοφόρους όχι μόνο πατριώτες μας από την Ελλάδα αλλά και τους σχισματικούς παλαιοημερολογίτες να ροκανίζουν το δένδρο της ορθοδοξίας το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Όλοι αυτοί που μιλάνε στις ομάδες των οπαδών τους να έλθουν να δουν το κακό που προξενούν στην Εκκλησία την Ορθόδοξη και μάλιστα την Ελληνική. Διασπείρουν την διχόνοια και το μίσος μεταξύ μας. ας αναλογισθούν οι ακραίοι αυτοί το κακό που κάνουν….

Ανώνυμος είπε...

Οι τέσσερις αυτοί μεγάλοι Εκκλησιαστικοί άνδρες: Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας, Δημήτριος, Βαρθολομαίος και Χαλκηδώνος Μελίτων είναι από ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ του 20 αιώνος.

Ανώνυμος είπε...

Ειχα την εντυπωση, 9 -40, οτι Κορυφαιες Μορφες της Ορθοδοξιας του 20ου αιωνος ειναι ο Αγιος Νεκταριος, ο Αγιος Σαββας εν Καλυμνω, ο Αγιος Ανθιμος της Χιου, ο Αγιος Ιουστινος Ποποβιτς, ο Αγιος Παισιος, ο Αγιος Πορφυριος, ο Αγιος Ιακωβος.
Ετσι ειναι η κανω λαθος ?

Ανώνυμος είπε...

κ. Κοτταδάκη στα όσα σπουδαία σημαντικά και πλήρους εκκλησιαστικού φρονήματος η θεολογική σας πείρα και η εμπειρία έγραψε ας σημειωθεί και αυτό.
Διάβασα την ομιλία του Πατριάρχη στην οποία αναφέρει την προσωπική γνωριμία και σχέση του με τον Άγιο Ιάκωβο. http://anastasiosk.blogspot.com/2018/06/blog-post_60.html
είπε.
«Προσωπικῶς μᾶς περιέβαλλε μὲ πολλὴν στοργὴν καὶ μεγάλον σεβασμὸν καὶ ἐχάρη ὅσον ὀλίγοι διὰ τὴν ἐκλογὴν ἡμῶν εἰς Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, μὲ πολλοὺς δὲ τρόπους ἐξέφρασεν ἐνθουσιωδῶς τὴν ἕνεκα ταύτης ἱκανοποίησίν του. Μέχρι τῆς ὁσιακῆς του κοιμήσεως εἶχεν ἀνοικτὸν δίαυλον ἐπικοινωνίας μετὰ τῆς ἡμετέρας Μετριότητος.»
Τα περί της χαράς του Αγίου για την εκλογή του Βαρθολομαίου τα είπε σε ημερίδα για τον Άγιο και ο Σισανίου Παύλος ο οποίος ανάφερε ότι ο Άγιος Ιάκωβος ικανοποιούμενος για την εκλογή του Βαρθολομαίου έστειλε με αυτόν (Σισανίου) και κέρασμα στους Συνοδικούς που τον ψήφισαν. (Μετά τον Άγιο Παΐσιο και ο Άγιος Ιάκωβος δόξασαν τον Θεό για τον Πατριάρχη μας Βαρθολομαίο.)
Ας τα ακούσουν αυτά όσοι τον περιποιούνται κατάλληλα επί σειρά δεκαετιών για την Θεοφιλή πολιτεία του εις τον Οικουμενικό Θρόνο.
Παράλληλα τινές κληρικοί ας ομοιάσουν στον Άγιο Ιάκωβο ο οποίος ως ανέφερε ο Πατριάρχης υπήρξε «ὑποδειγματικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ του φρονήματος, τῆς ὑπακοῆς του πρὸς τὸν οἰκεῖον Ἐπίσκοπον, τῆς εὐλαβοῦς ἀγάπης του διὰ τὴν ὀδυνωμένην Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὴν φιλόστοργον Μητέρα καὶ Τροφὸν τοῦ Γένους, καὶ τῆς ἀφοσιώσεώς του εἰς ὅσα ἐκείνη ἐκφράζει καὶ αἰσθητοποιεῖ μέγιστα καὶ πανσέβαστα τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Γένους»
Μνήμη Αγίου μίμηση Αγίου. Ας μας ευλογεί ο Άγιος Ιάκωβος (Τσαλίκης)
π. Νεόφυτος

Ανώνυμος είπε...

Δυνατό και διαφωτιστικό κείμενο που προσφέρει απαντήσεις για την δράση του Πατριαρχείου στην νεότερη θεολογική παρέμβαση και την καθοριστική ιστορική του επίδραση με τις μεγάλες αυτές προσωπικότητες. .

Ανώνυμος είπε...

Ο καθηγητής του Ρωσσικού Ινστιτούτου Ορθοδόξου Θεολογίας «Άγιος Σέργιος» των Παρισίων π. Elie Melia εις άρθρον του δημοσιευθέν εις το περιοδικόν Le Messager Orthodoxe (No 58. 1972/2) και αναδημοσιευθέν αποσπασματικώς εις την Επίσκεψιν (69, σ. 9) γράφει μεταξύ άλλων τα εξής διά τον πατριάρχην Αθηναγόραν: «Οσον αφορά εις την θεολογικήν του σκέψιν πρέπει να σημειώσωμεν ότι ήτο πολύ περισσότερον στερεά από όσον νομίζουν οι επικριταί του, και όσον θα επέτρεπαν να πιστεύσωμεν ωρισμέναι εκ των δηλώσεών του.
Ούτω, π.χ., η δυσπιστία του εστρέφετο προς τους θεολόγους, όχι προς την θεολογίαν, ίσως ακόμη και προς μίαν ωρισμένην θεολογίαν, αλλ’ είναι τούτο κακόν; Ο Πατριάρχης τίποτε δεν εθυσίασεν από την Ορθόδοξον πίστιν, αλλ’ εκ των ένδον της Ορθοδόξου πίστεως ανεκάλυψε δι’ ημάς την οδόν της καθολικής αγάπης και του ζωτικού δημιουργικού δυναμισμού της».
Από το άρθρο Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, Κληρονομία, τόμος 9, τεύχος Β’, σελ. 457.